Move it~

"Yo?" Hij lachte even naar hem. Zoals altijd merkte Matt de toon van zijn stem niet. Hij was eerder het type die die dingen niet snel opving en was daarom soms wel een irritant persoon. Meer ermee leven, het was erg leuk. Kort grinnikte hij en knikte hij. Daarna liet hij zijn blik over de persoon gaan, hij was ouder, maar dan opnieuw, kon hem niet veel schelen. Zijn hand bleef echter koppig liggen, wat vast raar was. Ah, kon hem niks schelen. "Misschien heb jij wel iets," zei hij. Daarna keek hij even naar zijn andere hand en tilde hij deze even kort op, zijn ene oog dichthoudend terwijl hij zijn duim uitstak en deze voor zich hield. Zo keek hij naar een steen. Daarna tilde hij zijn hand wat naar rechts. Daarna grijnsde hij en liet hij zijn hand van de schouder van de persoon gaan. Hij knikte even naar de steen. "Hoeveel kracht zou er nodig zijn dat aan stukken te schieten," zei hij. Hij legde even zijn hand op zijn kin en streek erlangs. Met zijn handige moves en goede vechtstijl zou het met wat moeite lukken. Maar dan opnieuw, hij zou moeite moeten doen... Dus nee.

Opeens spatte de steen uit elkaar. Hij legde een vinger op zijn lippen en maakte een 'o' met zijn mond waarna hij even zijn blik liet gaan naar de man. Echter stak hij snel zijn ene hand op en sloeg daarmee een steentej weg die op hem afkwam. Daarna grinnikte hij even. "Niet veel," Hij stapte hem voorbij, maar zo snel kwam je niet van hem af. Hij schoot snel langs de persoon heen en grijnsde even. "Jij bent interessant," zei hij, beide wenkbrauwen opgetrokken. Daarna vernauwde hij zijn ogen wat. Hmm... Misschien moest hij maar... Hehe.

"Ik heb jou echter niet nodig me dat te vertellen," Hij volgde al snel de man die hem weer voorbij liep en als een irritante strontvlieg rende hij weer achter de persoon aan, een grijns op zijn lippen. Hij besloot dan maar naast deze gast te gaan lopen. Even keek hij schuin naar deze persoon waarna hij even kort knipperde hmmm... "Ah, ja, jullie zijn zo vol van jezelf," zei hij, ogen vernauwend. Hij had amper respect voor iemand, dat zag je wel.

"Oh ja?" Hij vernauwde zijn ogen nog wat, een geniepige lach op zijn fijne lippen. "Wie is de 'jullie' hier dan?" Hij keek even naar het kenteken wat aangaf dat hij een Air-bender was en zuchtte even zachtjes. Dus zonder iets te zeggen tilde hij zijn hand op en tikte even tegen de broche. "Benders," zei hij kortstondig, ja hij wist een air-bender. Daarna haalde hij zijn schouders op en stak zijn handen in zijn zakken. Daarna knipperde hij even met zijn ogen. "Maar ah tja, als je tenminste iets kracht hebt moet je ervan gebruik maken," Dat was een visie waar hij naartoe leefde. Macht was er om gebruikt te worden.

"De anderen zijn saai," zei deze persoon, deze bender, hij was niet op zijn mondje gevallen. Maar ah, hij was van hetzelfde hout gesneden. Hij had een grote bek en die was niet alleen gemaakt om te vreten en plezier te hebben. "Zij gebruiken niet wat ze kunnen om de anderen te laten zien waar ze staan," zei hij, hij trok even een wenkbrauw op, hm? "Nee, in hun ogen zijn wij de slaafjes die komen aanrennen als er iets mis is, ha!" Wauw. Kort knipperde de zwartharige even, de bender had wel een heel eigen visie, duidelijk verschillend met dat van de andere hoogbegaafde benders -kuchkuch-. "Ah, dus jij bent anders?" zei hij, zijn armen op zijn rug leggend, geniepige grijns van oor tot oor. "Jij bent speciaal?" zei hij kort. Of voelde hij enkel zo? Hij was er immers alleen maar voor het hele balans ding. Hij vernauwde zijn ogen even. Benders waren speciaal, maar was hij speciaal onder die soort?

Hij knipperde voorzichtig met zijn ogen, de geniepigheid glansde in zijn ogen terwijl hij de ander zijn gedrag in zich opnam en rustig toekeek. Zoals hij meestal wel deed eigenlijk. Hij grinnikte zachtjes en keek even van de grond naar de bender en terug. "Ja," Zei de persoon even en hij knipperde langzaam. Hm, hoog van zichzelf dus. "Is dat wat je wilt horen?" Hij knipperde even bij het oogcontact, de duidelijke geniepigheid in zijn blik. "Of toch liever nee?" Hij haalde zijn schouders op. "Het is jouw antwoord," zei hij kort. "als je zo bent houd ik je niet tegen," zuchtte hij. "Het is niet mijn leven," vervolgde hij kort.

Opeens verdween de gast en ja, hij moest echt niet zijn krachten hiervoor gebruiken. Matthew zuchtte even, waarna hij even zijn schouders ophaalde en kort verder liep. Ah, wat die bender wilde man. Dat mens mocht weten wat het wilde en tja, was niet zijn probleem. Hij liet zijn handen in zijn broekzak vallen en sloot kort zijn ogen waarna hij kalmpjes verder wandelde, dat was het dus, einde...

{Topic afgerond~}