Potions are wonderful things +Dia

Pasgeleden had de jongen een potion gekocht, het laatste benodigde geld had hij al snel bij elkaar kunnen krijgen, geen enkele moeite had dat hem gekost om het bij elkaar te sprokkelen. Al had Nathan het ding nog niet gedronken, had hij het flesje met zich meegenomen het koninkrijk uit. Nathan had geen idee wat het ding met hem zou doen, dus dit was een betere manier wel ja. Ondertussen was hij het bos ingegaan, dit zou wel een prima plek zijn om het uit te proberen, nietwaar? Hij haalde het flesje met de blauwige inhoud, opende het en dronk het vervolgens in een keer op, zoals hem werd verteld toen de jongen het had gekocht. Het spul proefde raar. Zodra de inhoud helemaal op was, zette hij het ding neer op de grond, oké, wat nu. Oh ja, hij had zich moeten focussen op wat de jongen wou worden, iets wat hij dus maar deed. Meteen schoot er een pijn door zijn lichaam, alsof zijn botten op elke mogelijke manier werden gebroken om een andere plek te krijgen. De pijn was een hel, dat viel niet te ontkennen, het voelde net alsof het een eeuwigheid duurde. Natuurlijk was dat in realiteit niet zo, maar het was moeilijk te vertellen hoe lang het wel deed. Het was gestopt. Verward opende hij zijn ogen, om meteen op te merken dat hij een stuk kleiner was, niet raar. Een kleine zucht verliet zijn mond, bek, wat dan ook. Of eigenlijk, dat was zijn bedoeling, er kwam een soort mislukte grom. Verbaast keek hij op, oke, niet verwacht. Nathan draaide zijn hoofd.. kop, wat dan ook en viel op dat er twee vleugels op zijn rug waren geplakt. Het was net alsof.. alsof.. tja. Het was moeilijk te beschrijven. Alsof dit 'nieuwe lichaam' al niet wennen genoeg was, was er ook nog een stel vleugels bij. Ze wapperden maar wat de wilde in het rond, Nathan was op het moment te derp om ze te kunnen besturen had geen idee hoe dit moest. Maar uiteindelijk, bij net een wonder, lagen de dingen langs hem, stil. Gelukkig was er niet vel verderop een klein poeltje water, welke helder genoeg was om zijn reflectie te later zien. Nathan was dus nu een zwarte wolf, niet groot, niet klein. Ravenzwarte vleugels welke langs zijn flank lagen. Het enige wat niet was veranderd, waren zijn ogen. Deze hadden nog altijd diezelfde gouden kleur. Er klonk wat geritsel, hij besefte dat hij dit misschien wel niet had kunnen horen als hij nog mens was, interessant. Dus hij kreeg ook nog de vaardigheden van een wolf? Goed om te weten. hij staarde op zijn hoede naar de richting van waar het geluid vandaan kwam, wie of wat was daar.

Het persoon die tevoorschijn kwam, herkende de jongen.. wolf. jongen maar al te goed. Dia. Hij ontspande hij zijn houding en keek de zwartharige rustig aan, haar volgende bewegingen bekijkend. Het was wel wennen hoor, in plaats van dat er woorden uit zijn mond kwamen, kwam er enkel een gegrom. Dit moest hij wel eens goed gaan onthouden, er zou anders wel onhandige dingen komen. Zijn achterpoten werden wat verplaatst, waarna hij in het gras ging zitten, nog vlak bij het watertje. Een zcht gegrom kwam van Nathan, niet vijandelijk, eerder min of meer rustig, voor zover hij dat kunnen laten klinken.

Halp. Ineens kwam ze dichterbij. Niet echt iets dat hij had verwacht, maar tja, soms gebeurden er dit soort dingen die niet te verwachten waren. Er klonk een rustige hallo van de zwartharige, iets waarop hij rustig knikte, het wel degelijk verstaande. Hm, misschien toch wel ergens nogal onhandig, dat hij nu niet de menselijke taal kon spreken. Hij kon het wel verstaan, wat weer scheelde. Kort hield hij zijn hoofd schuin toen ze nog meer dichterbij kwam, als het te dichtbij was, zou Nathan dat wel spoedig laten merken. He, zijn vleugels waren niet in het wilde rond bezig, gelukkig. Het zou wel erg onhandig zijn. Het scheelde weer dat hij nu wel deels wist hoe het wolven lichaam werkte, nu nu de vleugels. Wat wel kwam.

als hij het had gekund, was de jongen aan het grijnzen bij haar verbazing. Nu ging het niet echt, maar dat nou eenmaal zo. Er werd vreselijk verward gevraagd of hij haar kon verstaan, hierop knikte Nathan weer. Ja, geen wonder dat ze zo verbaast was, het leek er niet op dat ze doorhad dat het hem was. Echter, toen ze haar hand uitstak trok hij zijn lip op en gromde zachtjes. Echt niet dat ze hem mocht gaan aaien, nooit. Hij moest niet gaan denken aan die gedachte, door iemand 'geaaid' te worden. Het idee alleen al was vreemd.

Er werd gemompeld dat communiceren met mensen al moeilijk genoeg was, daar had ze gelijk in. Mensen waren raar. Maar dit hielp ook totaal niet in het gesprek he. Nee, oke. Kijken hoe hij eens ging terug veranderen, misschien zou het gewoon hetzelfde proces zijn als toen hij naar wolf ging veranderen? Vast wel, zo niet, werd dat wel snel genoeg duidelijk. Diezelfde stappen als eerder werden herhaald, waarbij hij al snel weer die helse pijn voelde. Misschien dat dit zou blijven, hopelijk maar niet. Na een klein tijdje was het weg, waarbij de groenharige opviel dat hij alweer als mensen was. Zijn kleding was er, gelukkig. Dat zou nou awkward zijn, ineens kleding weg. Kort rekte hij zijn armen, nog steeds zat de jongen op het gras. "Doet toch wel veel pijn zeg.." werd er gemompeld.

Bij het zien van haar verbaasde reactie, greens de jongen. Dat leek ze niet echt verwacht te hebben. Er werd enkel een 'hoe' uitgebracht door de zwartharige, hierop haalde hij zijn schouders omhoog "Een potion." klonk er dus lekker simpel. Kort masseerde hij zijn schouders, welke toch wel zeker het pijnlijkste waren. Niet raar, dat was wel een van de plekken waar de meeste verandering was gekomen. Er waren daar immers vleugels uitgekomen, dingen die hij nog steeds moest gaan leren besturen.

Toen het hem werd gevraagd of het pijn deed, keek hij Dia aan. Vervolgens knikte hij "Het voel, voor mij dan, alsof elk bot in je lichaam word gebroken en daarna op een andere plaats word geplaatst." ja, dat was wel de meest accurate beschrijving. kort glimlachte Nathan toen er werd gesproken dat het maar raar was, tja, zo was dat nu eenmaal. "Mijn eerste keer." werd er bevestigd. Hij was geen mens meer, dat was nou apart voor hem.

Bij zijn uitleg was het toe zien hoe Dia's gezicht vertrok, niet echt een reactie die hij niet had zien aankomen. "Het is inderdaad niet fijn, maar als het over is, dan is het eenmaal gedaan." Ah, ja. Hij zat daar nog steeds. De jongen kwam overeind, niets deed pijn van de verandering van zonet, gelukkig. Niet echt prettig, als hij daar nog last van zou gaan hebben hoor. "Al heb ik wel gemerkt wat er voor voordelen bij zitten." ja, die had hij deels gemerkt. "Het is me opgemerkt dat ik beter kan zien, dingen horen en ruiken." een beetje de dingen die een wolf had, toch? Geen idee eigenlijk. Vast wel, waar zou het naders vandaan komen.

Of het van de situatie afhing? Ja, daar had ze wel een punt. Enkel knikte de jongen, waarna hij de zwartharige ging volgen "En, heb jij al een potion gekocht of..?" er was geen mogelijkheid dat hij het had kunnen weten, dus het enkel vragen was een manier om erachter te komen. Ze wou een Fairy worden, toch? Ja, had ze gezegd. Hij had geen idee hoe het daarbij werkte, niet dat het Nathan ook bepaald veel uitmaakte of hij wel of niet wist hoe zo iets in elkaar zat. Hij was geen Fairy, nooit zou dat gaan gebeuren ook.

Niet gekocht, wel genoeg geld. Dat kon ook nog ja. Kort liet hij zijn blik rond de omgeving gaan, meerdere geluiden waren te horen, die hij eerder nog niet eens had kunnen horen. Het was toch wel raar, maar hij moest er vanaf nu mee gaan leven. Een kleine glimlach sierde zijn mond, hij wou voor geen enkele voorwaarde het weer laten verdwijnen, want het was toch wel geweldig. "Je zou er gewoon rustig over moeten gaan denken, want als je zoiets eenmaal heb genomen, ben je simpelweg geen mens meer." en hij sprak nu ook over mensen alsof hij er nooit eentje van ze was, hoe snel was het ook wel niet he.

Dat klopte, dat hij er nog uit zag als een mens. "In deze.." hij leek naar het goede woord te zoeken want tja, het was wel raar om te beschrijven. "Vorm lijk ik een mens ja, maar zoals je eerder heb gemerkt ben ik dat niet." nee, mensen konden niet van vorm veranderen. Hij snoof kort toen er werd gesproken dat hij pas net de potion in had, nou en. Wat maakte dat nou weer uit. Dat was net en nu is nu, zo was dat nu eenmaal. "Dat snap ik ja." op antwoord dat ze benieuwt was, hij had geen Fairy gezien, dus ergens was de jongen ook wel benieuwt. Niet dat hij dat zou toegeven.

Eindelijk heerste er een stilte tussen de twee, wat beter is. Een kleine, vooral opgeluchte zucht kwam van hem, dit was wel echt heel erg veel beter hoor. Echter, wat hij totaal niet had verwacht, was dat er ineens een luid gebrul klonk. Kort keek hij Dia aan, dat moest ze wel gehoord hebben. Het was wel moeilijk te plaatsen waar het geluid vandaan was gekomen, hmm, zijn gehoord was verbeterd, maar niet zo goed nog dat als hij een wolf was. weer klonk het, dichterbij dat eerder. Nu pas realiseerde hij dat het achter de twee was. Niet goed.

Terwijl er werd gemompeld dat zij alast ging rennen, was de jongen al de transformatie naar wolf aan het ondergaan. Hoe moeilijk het was, probeerde hij de pijn te negeren, want als hij zich nu daardoor liet afleiden, wie weet wat er dan zou gaan gebeuren. Hij schudde zijn hoofd bij deze gedachten, nee, Nathan mocht daar nu niet aan gaan denken. Al grommend keek hij naar de plek waar het vandaan was gekomen, hij stond klaar om te aanvallen of wegsprinten. Het lag er aan wat voor wezen het zou zijn, een beer of dergelijk zou nog wel kunnen, maar bij een hippogrief of dergelijk xou hij er seconde over na denken om te vluchten, maar het gewoon doen. Wat het was? Tja, geen idee. Het had het figuur van een persoon in de eerste instantie, maar het was wel anders. Eerlijk gezegd schoot zijn hart in zijn keel, nope. Meteen sprintte Nathan weg, al probeerde hij er weg min om meer te voor zorgen dat ze niet werd ingehaald door het wezen, omdat hij soms haar letterlijk duw in de rug gaf. Nope.