Birds ♥

Een beest zoeken, hmm, dat klonk wel intressant. "klinkt goed, maar hoe gaan we dat dan precies doen?" ja, een dier zomaar naar deze plek dragen zou niet bepaald veel gaan werken, dus het moest maar op een andere manier. Welke manier Matt in gedachten had, dat was maar af te wachten.

"klinkt goed, maar hoe gaan we dat dan precies doen?" Hij keek even naar het bos en knipperde rustig. "We gaan gewoon even kijken wat we vinden," zei hij. "Het eerste dat je spot dat je wel iets lijkt moet ik doden en omgekeerd," zei hij vervolgens met een lachje. "De traagste trakteert straks," zei hij vervolgens. "Wat denk je?"

Rustig luisterde de groenharige naar Matthew's uitleg, een dier vinden dat de ander moest gaan doden, fair enough. De laatste was degene die ging trakteren "Deal." ding kon ergens nog wel eens grappig gaan worden ook, maar het zou later wel te zien zijn, als het wel eenmaal zover zou gaan zijn. Jammer genoeg zou het vinden van een dier niet al te makkelijk zijn, maar hij moest het ermee gaan doen.

"Deal." Goed dan, laten ze dan starten. Hij rekte zich nogmaals kort uit en draaide zich om. Goed dan, dan volgde nu het saaie deel, het zoeken van een dier dat ze konden aanvallen. Meestal vond je er wel hier en dat was wel geweldig. Dus hij zuchtte even zachtjes, opende zijn ogen, die hij even had gesloten en begon te wandelen. Zijn handen zakten weg in zijn zakken. "Dus, Nathan," zei hij kort. "Met welk wapen ben jij het handigst?" vroeg hij kort, even kort kijkend naar de groenharige.

Welk wapen hij het handigste mee was, meteen klonk er zonder enige tijfel "Een mes." sterker nog, hij had het ding bij zich. Hij had het eigenlijk wel altijd mee, maar dat betekende niet dat mensen dat nou per se moeten weten. De enige reden dat hij ht bij zich had, as voor zo nodige verdediging, wat heel af en toen werd gewisseld met jagen of dergelijke.

"Een mes." Zei hij, geen twijfel in zijn stem. Hij keek hem even aan, lichtjes grijnzend waarna hij even knikte, hij had klasse en wist echt wel hoe het zat, goede kerel dit. "Mooi, messen zijn erg goede wapens," zei hij terwijl hij even zijn handen in zijn broekzakken liet zakken, zijn rode ogen gericht op het bladerdak waarna hij even zuchtte. Nu wachten en tot die tijd, maar praten.

Er werd gesproken dat messen erg goede wapens waren, ja. Dat hoefde hem niet verteld te worden hoor. Nathan wist wel prima van zichzelf dat het goede wapens waren, anders, als ze dat niet waren had hij er natuurlijk geen. Een kleine zucht kwam van hem, niet echt bepaald om een reden, gewoon, omdat het kon waarschijnlijk. Dat was wel vaker een reden voor Nathan.

Een zucht hoorde hij al snel en even keek hij om. Ok dan. Deze gast was echt saai, maar echt saai. Hij ging liever met chicks om, maar ah, hij moest het er eigenlijk echt mee doen. Hij zuchtte dan ook even kort, al lachend en haalde zijn schouders op. "Je hebt ook nog andere goede wapens," vervolgde hij gewoon om het gesprek op gang te houden. "Maar een mes is pas iets waar je snel mee kan aanvallen, snel en doeltreffend," zei hij, lichtjes nadenkend.

Er ontstond een klein glimlachje toen er werd gesproken dat er nog andere goede wapens waren. Messen waren snel en doeltreffend, daar had Matthew helemaal gelijk in ja. "En in tegenstelling tot veel andere wapens, komen messen in vrijwel alle soorten en maten voor." een van de redenen waarom de groenharige deze ook prima wapens vond, het kleinste mesje kon soms zelfs wel een goede wond geven, al lag dat er meestal aan bij wat voor soort wezen het werd gebruikt. Het ene wezen had een dikkere huid dan de ander, waardoor het moeilijker was om deze echt te beschadigen.

"En in tegenstelling tot veel andere wapens, komen messen in vrijwel alle soorten en maten voor." Hij keek lichtjes op en knikte. Zonder zijn mes was ie niet veel en het was een feit dat het zo was... Toen hij echter wat hoorde ritselen, stak hij zijn hand uit en liet hij zich wat zakken waarna hij zich langzaam naar voren bewoog en zich toen wat naar voren boog. Verderop spotte hij een groep Griffioenen die waren geland om te rusten. Matthew grijnsde kort en wees naar een roodkleurig, duidelijk jonger beest, die wat verder stond van de bende. "Die doe jij,"

Zijn blik ging naar het groepje Griffioenen toen naar hen werd gewesen, met de woorden dat hij het tegen een jong beest van de groep op moest gaan nemen. Mm, oke. Een manier verzinnen om echter het jong te scheiden van de groep dat was wel weer een stuk moeilijker, zijn ogen scanden de groep, waarbij het hem opviel dat ze van gemiddelde lengte waren, de grootste stond een eind verderop, afgezonderd van de rest. Dat was wel genoeg informatie, hij had wel ergens een vaag idee wat te doen. De groenharige liep naar de groep te, niet al te vreselijk snel want pas als hij sou laten merken dat de jonger er was, liever als hij de helft al had gedaan en niet als hij nig moest gaan beginnen. Het eerste mes werd uit zijn mouw gehaald, werd gelijk meteen in gereedheid gehouden. Misschien mocht zijn idee wel vreselijk erg zijn, maar er zijn nooit echt 'regels' opgesteld tussen de twee hiervoor. Of de Griffioen pijn ging lijden? Het zou onvermijdelijk zijn ja, dat was immers deel van zijn strategie. Hij was nu nog zeker op acht meter afstand en of het groepje had de jongen niet gemerkt, of ze hadden het wel. Hopelijk maar het eerste. Het mes werd achter zijn schouder gehouden, met zijn andere hand leek hij een richting te willen aangeven. Vervolgens gooide Nathan het ding, in een noodvaart vloog het mes door de lucht, al tollend. Een oorverdovend gekrijs gaf aan dat hij het ding zelf had geraakt, maar of het ook wel echt of de gehoopte plek was. Zijn vaart versnelde, tijdens het rennen door trok hij een ander mes, hij kon zelf wel met handen enkel vechten, maar nu zou dat geen slimme zet zijn. Dichtbij genoeg was het te zien hoe vlak het mes bij diens oog had doelgetroffen, had hij dat eens mooi gedaan zeg. Geen tijd gevend er over te denken, verstevigde hij zijn grip om het heft van het mes. Hij stond nu oog in oog met het beest, welke in het ronde leek te slaan met diens klauwen, duidelijk last hebbend van het mes, welke nog vlak bij zijn oog zich in het vlees had geboord. De jongen haalde uit met het ding in zijn hand, het lemmet scheerde langs de huid van de griffioen, welke een krijsachtig geluid liet horen, niet goed was dat. Er stroomde een klein straaltje bloed uit de huid van het beest. Wat Nathan echt totaal niet had verwacht, was dat het ding een schijnbeweging ging uithalen, het deed alsof het met zijn rechtervoorpoot ging uithalen, maar wisselde snel over naar het ander, hierdoor kreeg de jongen een flinke klap tegen zijn hoofd. Hij stond overeind, de klap liet hem voor enkele seconde sterretjes zien maar al snel ging hij weer over in het gevecht. Met flinke krecht probeerde de jongen het ding te steken bij diens brein, een plek die wel wat makkelijker te bereiken zou zijn in tegenstelling tot het hart. Het ding wijdde zijn kop af, waardoor het mes weggleed en diep tot in de nek van de griffioen doordrong. Al had Nathan niet erg veel verstand van waar alle belangrijke organen zaten, zou het wel eens heel goed kunnen dat hij een ader had geraakt, misschien zelfs een luchtpijp. Het mes kwam er met een soppend geluid uit, doordrenkt met bloed. Dat was een ader die hij had geraakt, meer bloed kwam uit die wond. Er werd gegrepen naar het mes, welke nog steeds bij het oog vastzat en zodra Nathan deze los trok, klonk er een oorverdovend geluid. Poging nummer twee om het ding in diens brein te steken leek een boel beter te gaan, er klonk een geschreeuw. Een grijns vormde zich rond zijn lippen, een gevecht zoals dit was prima ja, het leek er wel op dat het in zijn voordeel stond. Een derde, daarmee laatste klap werd uitgedeeld, nadat hij een reeks van slagen had ontweken. De laatste klap was in de slagader af het beest, hetzelfde soppende geluid klonk weer toen hij het met met een flinke ruk uit het vlees trok. Een laatste kreet klonk, welke zachter en zachter klonk, uiteindelijk viel het ding verslagen op de grond. Bij het eerste mes dat hij had getrokken, veegde hij het bloed van het lemmet, op de zoom van zijn shirt. Vervolgens kwam hij weer richting Matthew, was dat ook gedaan. Het andere mes in zijn rechterhand, al druipend van het bloed. Het bloed dat de aarde raakte, liet een donkerrode plek achter. Het lemmet werd bij zijn mond gehouden, waarna hij er wat bloed van af likte, het proefde apart, wat had hij ook anders verwacht he. "Dat viel nog wel mee." er waren sterkere dingen maar tja, ze moesten het doen met wat ze hadden.

Al snel besloot Nath om naar voren te gaan, waarbij hij even zuchtte en tegen een boom ging leunen. Zijn blik gleed naar een tak die wat lager hing, maar zeker goed zou zitten als hij erop zou gaan zitten. Toen er echter een krijs hoorbaar werd, keek de zwartharige terug naar het tafereel. Hij had een me naar de kop van de griffioen gegooid en nu zat hij vast in diens kop. Hij zuchtte even en spande zijn spieren op waarna hij naar de tak sprong, hem vastgreep en zich optrok, om erop te gaan zitten en tegen de stam verder te leunen. Hij staarde daarna simpel naar het gevecht en haalde ondertussen ook zelf zijn eigen groter mes uit waarna hij deze begon op te blinken. Het gevecht duurde niet al te lang, al snel was hij klaar. Nuja, hij had wel een klap opgevangen. Na enige tijd was het gevecht al voorbij en al het nodige bloed was er ook bij komen kijken. Matthew keek er even met een verduisterde blik naar toch stond er een grijns op zijn lippen. Toen Nathan zich omdraaide om naar hem toe te komen, stak hij het doek terug weg en plaatste hij het mes terug in zijn schede. Echter trok hij even een wenkbrauw op toen hij zag hoe de groenharige likte aan zijn mes. Hij sloeg zijn benen van de tak en leunde wat naar voren, maar bleef verder zitten. "Dat viel nog wel mee." zei hij en Matt lachte even zacht. Hij had een amuserende blik in zijn ogen. Nu hij ietwat doorhad hoe deze kerel vocht was het wel makkelijk om hem later uit te schakelen als dat nodig was. "Ik zie dat je er wel van heb genoten," zei hij terwijl zijn blik even op het mes viel. Daarna zuchtte hij even. Hij had op de opleiding genoeg gasten gezien die dat deden en was er gewoon aan geworden, hij was echt geen speciaal mens als hij dat dacht. Plus, het was niet zo gezond en er zaten vast wat ziektes in het bloed, het was vast niet zo goed.

Een korte zucht kwam van de jongen toen er werd gesproken door de zwartharige dat hij er zo te zien wel van had genoten, tja. Gemixte gevoelens waren het eerder, als het twee personaliteiten, maar Nathan was gewoon hemzelf, met een personaliteit. Er werd geen antwoord op gegeven, in wat er verder werd gezegd. Nathan wist dat als er ook maar iets verkeerd werd gedaan, de situatie erg anders zou gaan worden, niet iets wat hij precies hoopte nee. Hij liep rechts langs Matthew heen, al stopte hij voor enkele tellen achter de jongen "Ik zie je wel weer." hij zou hun weddenschap niet vergeten nee, die zou hij zeker blijven onthouden.

-topic uit.

Toen de gast opeens weg van hem liep, liet hij zijn rode ogen even op hem gaan. Dus, hij had er al genoeg van hm? Ah, tja. "Ik zie je wel weer." Hij stak zijn hand op en leunde weer tegen de stam aan, zijn benen weer over de taak slaande. "Ciao," zei hij terwijl hij even zijn mes terug bovenhaalde en deze verder begon op te blinken. Ah tja, als meneer er genoeg van had had hij dat ook en hij had gewoon geen zin om achter hem aan te rennen. Tja, zo was hij nu eenmaal, met momenten.