Wings. +Matthew & Dia

En daar stond hij, op het strand. Nathan was een tijd geleden naar wolven vorm gegaan en probeerde nu met moeite zijn vleugels te beheersen, niet gemakkelijk was dat nee, alles behalve zelfs. Een van de dingen die hij wel had gemerkt, was dat het veranderen minder pijn deed dan de eerste keer. Zijn lichaam leek er aan te wennen, wat wel mooi was. Zeker een uur of twee waren voorbij gegaan, met de tijd lukte het met beter ze te controleren. Op het moment, nu kon hij ze perfect besturen, maar enkel het vliegen was wel iets dat nog moest gaan komen. Het strand zou daar geen goede plek voor zijn, dat wist Nathan wel ja. Misschien de watervallen? Dat zou wel eens goed kunnen werken ja, als het hem in een keer moest gaan lukken om te vliegen, anders zou hij te pletter gaan vallen. Ook geen strak plan was dat. Hij vouwde de ravenzwarte vleugels langs zijn lichaam, om vervolgens maar een kant op te lopen, hij zou het wel merken waar het hem heen zou gaan leiden.

Met een strakke blik op de Ukra gericht klemde hij even zijn tanden op elkaar. Beheerst en observerend... Een Ukra die hij zeker me trots kon gaan dragen en als hij er zo bij nadacht... Ook bij hem paste... Hij zuchtte even zachtjes en liet de steen los. Deze viel naar beneden maar werd tegen gehouden door de ketting waar hij aan vastzat. Het was een lange ketting zodat deze eigenlijk zeker snel over zijn hoofd kon gaan. Daarna zakte zijn hand in zijn zak en pakte hij daaruit een flesje met een blauw inhoud. Hij staarde er kort naar en grinnikte toen zachtjes, een klein lachje op zijn lippen. Nu hij ver weg was van iedereen kon hij dit ook even gaan doen. Hij haalde de kurk van het flesje en knipperde rustig waarna hij zonder echt erbij na te denken de inhoud naar binnen kapte en vervolgens het flesje van zijn lippen haalde. Het smaakte vreemd, een beetje bitter, maar voor de rest kon hij het moeilijk plaatsen. Daarna staarde hij kort naar zijn handen. Hmmm... Volgens de verkoper moest dit hem veranderen... Maar hij zag nog niks... Vreemd.

Een eind verderop was iemand te zien, die Nathan wel herkende. Ja, heel erg moeilijk om hem niet te herkennen. Hij versnelde wat vaart zodat Nathan dus nu voor Matthew stond, totaal niet over nadenkend dat de zwartharige hem niet zo kunnen herkennen. Het was te zien dat de zwartharige een fles in diens hand had, ah, ook dus al een potion ingenomen zo te zien. Dat maakte Matthew het eerste persoon.. wezen -wist hij veel wat voor potion de jongen voor hem had ingenomen- die geen mens meer was, voor zover hij dat wist in welk geval. Met zijn gouden ogen keek Nathan de jongen doordringend aan.

Opeens kwam een zwarte wolf aanrennen, waardoor Matt even zijn hand over het lemmet van zijn mes liet gaan, in het geval het zou aanvallen, maar dat deed het niet. Dus hij liet zijn hand terug zakken en bekeek de gevleugelde wolf kort. Bij deze actie begon zijn Ukra lichtjes te glinsteren en hij grijnsde kort bij het goede gevoel dat door hem heen ging. Het as voor het eerst en het was ook niet veel, maar het was wel iets dat naar zijn Ukra toe. Hij knipperde rustig en keek de wolf aan. Toen hij de goudkleurige ogen zag grijnsde hij kort. "Dus, is meneer nu permanent een wolf of...?" Hij had die ogen herkend, het waren dezelfde als een persoon die hij kende. En tja, dit waren van die details waar hij altijd op lette.

Het was te zien hoe Matthew een mes bijna ging pakken, maar Nathan deed niets, waardoor er niets aan de hand leek te zijn. Als het kon, was er een grijns verschenen bij hem toen hij hoorde wat de zwartharige had gezegd. Enkel, hij was een wolf en dat kon dus niet, op een soort mislukt iets waarvan hij geen idee had wat het moest voorstellen. Hij schudde kort zijn hoofd, nee, hij was gelukkig niet permanent een wolf. Hij kon nog terug veranderen en ding. Een pijn schoot door zijn botten toen hij weer terug veranderde, minder pijn dan de eerste keer, godzijdank. "Nee, dat niet." klonk er toen hij weer was terug veranderd, hij stond altijd al gewoon normaal overeind altijd als hij dat deed, wat wel weer vreselijk veel scheelde.

De wolf schudde zijn kop en even had hij bevestiging op twee dingen, zijn vraag en zijn vermoedens. De een had een negatieve uitkomst, de ander een positief. Hij grijnsde daarom kort en keek toe hoe de gast terug veranderde naar een mens, zijn normale vorm. Hij haalde kort een wenkbrauw op. Hm. "Nee, dat niet." Hij knikte kort. "Een shapeshifter dus," zei hij, lichtjes lachend. Hij staarde even kort naar zijn flesje. Hm, hij had normaal ook iets moeten voelen, maar dat kwam nog steeds niet, jammer.

Jep, hij was inderdaad een shape shifter nu. "En wat heb jij dan wel niet gekocht?" vroeg de jongen, zijn blik schuin op het flesje in Matthew's hand. aw jeetje, toch beleven zijn schouders wel even nog pijn doen als hij ging terug veranderen, dat was wel duidelijk te voelen. Hmm, hopelijk was dit maar niet voor eeuwig, anders konden dingen wel erg ongelukkig voor hem gaan uitkomen. Het veranderen deed minder pijn, dus dan zouden zijn schouders ook wel snel genoeg minder pijn doen, hopelijk.

"En wat heb jij dan wel niet gekocht?" Hij keek de groenharige even aan. "Een potion, ook voor een shapeshifter," vertelde hij kort waarna hij zijn schouders ophaalde. "Nog niks gebeurd, ik denk dat het niet werkt," zei hij kort, zuchtend. Jep, er was nog steeds niks gebeurd. Saai man. Waarom gebeurde er niks leuks met hem? Straks werd hij nog een unicorn... Oh... Dat zou best uhm... interessant zijn? Misschien was dit hele plan niet zo doordacht...

Ook een shape shifter dus, wist hij dat ook weer. Echter grinnikte hij kort toen er zuchtend werd verteld dat er niets gebeurde. "Probeer voor jezelf te houden in gedachten wat je wilt worden." kwam er dus van Nathan, datzelfde ding had bij hem ook gewerkt. Het zou dus ook wel zo gaan werken nij Matthew, of eigenlijk, dat leek de groenharige wel. als het ook bij hem werkte, zou hij het wel snel genoeg zien wat de zwartharige werd, dus nu wachten."Het kan trouwens pijnlijk zijn." werd er nog aan toegevoegd.

"Probeer voor jezelf te houden in gedachten wat je wilt worden." vertelde de groenharige. Ja, maar wat wilde hij dan zijn? Kon hij dat dan kiezen? Wauw... Hij was echt goed bezig. haha. Hij grinnikte kort. Oh... Als het zo zat, dan was hij eigenlijk echt wel graag een draak, iets machtigs, iets groot en krachtig. Iets dat schrik aanjoeg. Hij grijnsde even bij die gedachte. ja, iets groot en krachtig, iets machtig. "Het kan trouwens pijnlijk zijn." Hij keek even naar de groenharige en knipperde kort. "Alleen de eerste keer, of altijd?" zei hij kort terwijl hij zich probeerde te concentreren.

Dat leek hij niet door te hebben, dat je kon kiezen. Slim. Nathan schudde zijn hoofd toen er werd gevraagd of het enkel de eerste keer pijn doet. "Het doe bij mij met de tijd minder pijn, maar geen idee hoe dat zit met anderen." het kon altijd verschillend zijn ja, dus vertellen hoe het enkel in zijn situatie werkte, zou niet bepaald veel gaan helpen. Het leek hem niet dat Matthew ook een wolf werd, dus het zeggen werkte niet nee.

De jongen schudde zijn hoofd bij zijn vraag. "Het doe bij mij met de tijd minder pijn, maar geen idee hoe dat zit met anderen." Hij knikte even, ok dan, het zou waarschijnlijk ook wel pijn doen. Dus hij concentreerde zich dan maar op het feit dat hij een fabulous draakje wilde worden. Of iets anders, gewoon iets groot, kon hem niet veel schelen, zolang hij maar geen dwerg of iets dergelijke werd. Dat zou hem nogal moeilijk liggen namelijk. Hij zuchtte na enige tijd toen er niks gebeurde en liet zijn blik over het zand gaan, kom op... Toen er echter een pijn door hem heen schoot, sterker dan een die hij ooit had gevoeld, werden zijn ogen groot en zakte hij door zijn benen, wel meteen. Hij was zodanige geraakt door de plotse pijn dat hij gewoon trilde, zijn handen vielen in het zand terwijl hij opnieuw de pijn door zich heen voelde gaan. Wat was dit. Hij klemde zijn tanden op elkaar en gromde zachtjes, maar kon verder niet veel uitbrengen... En verder gebeurde ook niet veel. Enkel een pijn die hij niet kon beschrijven.

Kort fronste de jongen toen de zwartharige ineens door zijn benen zakte, iemand had zo te zien wel ergens veel last van. Wat vervelend zeg. Onverschillig stak Nathan zijn handen in zijn zakken, enkel zonder een woord te spreken naar Matthew kijkend. Onwillekeurig verscheen er een grijnsje op zijn gezicht, ah ja, dat gebeurde nou soms. De jongen voor Nathan trilde gewoon helemaal, wat was er nou eigenlijk gebeurd, of was het nu bij Matthew begonnen?

Hij spande kort zijn spieren aan, alsof hij ertegen kon vechten, maar dat kon hij helemaal niet. De pijn was zo heftig dat hij even zijn mond opende bij een steek in zijn rug en hij voelde alsof iemand zijn ruggengraat eruit rukte. Hij voelde hoe het flesje in zijn hand na enige tijd brak. De splinters die zich eeen weg vonden in zijn hand kon hij zelfs niet voelen. Het was niks in tegenstelling tot dit. Na enkele tellen wat wel een eeuwigheid leek te duren stopte het even en kon hij kort ademhalen, zijn longen prikten toen hij dat deed en zijn adem stokte kort waarna hij gewoon even zijn ogen sloot en langzaam naar achter ging, zijn spieren nog steeds trillend. Hij zat nu op zijn knieën en keek lichtjes op naar Nathan... Hm... Hij voelde nog steeds een hevige pijn door hem heen gaan, maar het was nu wat minder. Zou er wat volgen? Hij haalde rustig adem, de steken in zijn borstkas waren bijna onverdragelijk. na enkele seconden viel het hem pas op eigenlijk, maar was het normaal dat hij op zijn knieën maar een kop of twee kleiner was dan Nathan? Hij was normaal wel wat groter dan de jongen, maar hij had dan ook lange benen. Hij klemde zijn tanden echter terug op elkaar toen hij opnieuw een pijn voelde en liet zich terug voorover vallen, zijn handen wegzakkend in het zand. Dammit. Deze pijn was een hel en zo vermoeiend. Hij trilde echter met de seconde heviger. Hij hijgde luid toen de pijn weg was en merkte toen dat de shirt wat begon te spannen. wat was dit?

Toen de jongen op zijn knieën zat, fronste Nathan. Hij had wel doorgekregen dat Matthew groot was, maar nu kwam hij net een kop of twee onder hem. Dat klopte niet geheel. De situatie werd er niet geheel beter op nee toen de zwartharige ineens begon te.. ehm.. Groeien. Wat was er aan de hand? Vragen of het ging zou niet werken, want het leek er alles behalve op dat het goed ging met Matthew. Onnodige dingen vragen waren dus overbodig.

Ah dammit. Hij klemde zijn tanden op elkaar en gromde nogmaals, waarschijnlijk had hij als shapeshifter gewoon een tweede vorm waar hij permanent pijn had. Een helse pijn. Hij voelde zijn spieren weer opspannen, maar dat duurde niet lang aangezien het voelde alsof ze uit elkaar werden getrokken. Hij sperde zijn ogen open, maar zijn voorhoofd was tegen de grond geduwd dus veel kon je er niet van zien. Met zijn handen probeerde hij het zand vast te grijpen, alsof het zou helpen. Bloed sijpelde vantussen de vingers van zijn rechterhand en het kleurde het zand even rood. Stom glas, moest ook even irritant gaan doen. Na enige tijd voelde hij hoe de shirt uiteindelijk lichtjes begon te scheuren, hij was ook nog steeds verstijfd van de pijn. Zijn longen prikten toen hij even rustig pribeerde adem te halen en hierbij het spannende shirt nog meer voelde scheuren... God wat er juist gebeurde wist ie niet echt... Maar het was pijnlijk... Dat wist hij wel.

Er leek bloed van zijn hand te komen, waarbij het de jongen opviel dat het flesje in de hand van Matthew geheel was verbrijzeld. Wat vervelend was dat nou. Nathan zette een paar passen naar achteren, gewoon, voor veiligheid. Zijn blik stond strak op de zwartharige, klaar om wat dan ook te doen zo nodig. Hij keek even om zich heen, er vrij zeker van dat hij iemand had opgemerkt. Echter fronste hij kort toen er niemand te zien was, ach, het zal wel. Was de groenharige er even blij mee zeg, dat hij niet het hoefde te voelen waardoor de zwartharige ging, het leek namelijk als een hel van pijn.

Het was ook echt handig dat Nathan niks deed, ook heel aardig van hem, echt waar. Hij snoof daarom even afkeurend. Hij had wel willen uithalen, maar was beheerst gebleven, rustig gebleven. Hij tilde zijn hoofd dan ook lichtjes op, de pijn die nu langzaam weer wegebde was er nog steeds, zachtjes, maar hij kon nu even bewegen. Op zijn knieën zat ie weer, nu even groot als Nathan. Hij staarde hem enkel aan, een lege blik, alsof het hele gebeuren alles uit hem had geslaan. en dat had het ook. Nee, waarom hij het had gedaan wist hij nog steeds niet en diep vanbinnen was hij bang dat het opnieuw zou beginnen... Oh god, nee....

Het leek goed te gaan bij Matthew, oke, dat was goed, ja. "Leef je weer?" klonk er droog van de groenharige, ja, hij had niet bepaald veel kunnen doen om te helpen. Iemand echt steunen die net bijna stierf van de pijn zou niet bepaald gaan werken. De zwartharige zat op zijn knieën, maar was even groot als Nathan zelf, jezus. Nog steeds had de groenharige geen idee wat er zojuist was gebeurd, enkel dat Matthew daar een beetje dood ging en groter was geworden.

"Leef je weer?" Hij snoof even zachtjes, de pijnlijke longen lieten hem even grommen. Daarna zuchtte hij, opnieuw pijn, grom... Hij sloot zijn ogen kort, niet echt in de mood om grapjes te maken of iets dergelijke. Daarna opende hij zijn ogen terug, zijn rode blik gericht op de groenharige. "Ik... denk het," bracht hij moeizaam uit. Nee, dit hele goede vond hij niet fijn, helemaal niet. Het was pijnlijk en ook zeer onaangenaam om te ondergaan. Hij had zelf nog niet eens door wat er met hem was gebeurd. "Een groeispurt gehad?" Opnieuw snoof hij, opnieuw pijn, grom... Hij keek even lichtjes op, duidelijk niet blij. Nee, nu kon het hem weinig schelen. Hij was misschien wat chagrijniger geworden, zeker nu. "Ik heb geen flauw idee wat er is gebeurd," zei hij, tanden op elkaar geklemd, giftige blik op haar gericht.

Hij dacht het, iets wat de jongen dus maar gewoon aannam als een 'ja'. Toen er iemand spotten grinnikte, draaide de groenharige zich om, dat had hij nou niet verwacht. Daar stond Dia, in pakje en al, blijkbaar had ze dus ook al een potion gekocht. Hij richtte zich weer op Matthew toen deze chagrijnig sprak dat hij geen idee had wat er was gebeurd. "Ik denk dat het die potion is Matt." wist hij veel dat Matthew zichzelf anders had voorgedaan aan Dia.