Dare to take risks ✗ Open

In stilte had de zwartharige man haar gevolgd. Iets in haar doen en laten had hem geintereseerd maar niet tot het niveau dat hij zichzelf zichtbaar zou maken, nee daar zou ze toch echt wat beters voor moeten doen. Hij had honger. Een lust in zijn maag die langzaam omhoog kroop. Tja Achilles was niet.. De meest normale der personen. Hij had een interresante smaak, in mensenvlees that is. Het had hem altijd al gefacineerd en tja misschien zou het zwart harige meisje voor hem wel degene zijn die zijn volgende maal zou worden.
Het volgende moment schoot een gehoornd beest voorbij en even trok Achilles zijn wenkbrauw op. Het meisje reageerde interresant genoeg op het beest proberend op zijn rug te komen en hem te bereiden maar al snel bleek dat ze niet slim genoeg was om zich vast te houden en donderde er al weer vanaf. De eenhoorn leek er even genoeg van te hebben gehad en schoot weg maar wou vervolgens scheinbaar nog wraak nemen en kwam op een hoog tempo haar kant op. Achilles vernauwde zijn ogen en schoot naar voren zijn lichaam voor die van het meisje plaatsend waardoor het dier geschrokken tot stilstand leek te komen bij de veel grotere verschijning. Een grijns gleed over zijn lippen niet kijkend naar het meisje. Nee hij hielt niet van gespiest avondeten. Tenzij hij degene was die het spieste natuurlijk.

Nog voor dat ze überhaupt op het idee gekomen was het beest weg te jagen met de vlammen die ze uit haar vingertoppen zou kunnen schieten was er een vreemdeling opgedoken van achter een boom. Blijkbaar had het dier niet gerekend op zijn plotselinge verschijning en hield halt. Langzaam liet Nyx de armen die ze voor haar gezicht had gehouden weer zakken. Vanachter de jongen vandaan wierp ze een blik op de eenhoorn, die nu rustig was weg gestapt. Haar mond viel haast open van verbazing. Hoe kreeg je het nou weer voor elkaar om een woedende eenhoorn weg te jagen? Ach, tenminste was zij nu gered. Gered.. wat een vreemd woord eigenlijk. Zij werd nooit ''gered''. Ze wilde ook niet gered worden. Ze kon het zelf allemaal prima aan. ''Bedank, maar ik had het zelf ook wel gered.'' Sprak ze koeltjes terwijl ze wat overtollig stof van haar kleding klopte.

Een donkere bijna hongerige blik lag in zijn ogen terwijl hij zich langzaam omdraaide en haar strak aanstaarde. Even opende hij zijn mond om haar toe te snauwen maar hielt zich in terwijl een kleine glimlach over zijn bleke lippen krulde. "Natuurlijk had je dat. En dan had de Eenhoorn gespieste etter gegeten voor z'n avondmaal." Mompelde hij koeltjes zich compleet omdraaiend naar haar neerkijkend op haar. Ja hij was lang. Met zijn twee meter tien tikte hij toch aardig boven ieder gemiddelde persoon uit en hoewel zijn kleding het nu verhulde was de man ook nog eens breed. Zijn spieren tikte aardig aan en hij had in principe zo de eenhoorn wellicht kunnen omleggen. Maar ja, daar zouden ze nu nooit achter komen. "Ben je gewond?" Mompelde hij dan maar rustig een wenkbrauw optrekkend terwijl hij het kind aankeek.