Relaxing +Dia

Met zijn benen gekruist zat de jongen in het gras, verderop was het donderen van de waterval hard te horen. Op dat na, was het er eigenlijk nog wel eens vrij rustig, er leek niemand te bekennen. Zijn ogen dicht genoot hij dus van deze rust, nee, Nathan heeft het nooit echt bepaald veel met drukten gehad. Hij was dus liever uit het koningkrijk, waar minder mensen te bekennen waren, veel beter als het hem werd gevraagd.

Ineens viel hem iemand op, geen woorden werden zoals verwacht uitgewisseld en ze liep gewoon verder. Prima, hij had toch even geen zin in interactie. Hij gouden ogen bleven toch gericht op de zwartharige, niet goed wetend wat de doen namelijk. Hm. Al snel was hij toch weer voor zich aan het uitstaren, waarna Nathan opstond en richting het water liep. Hij hurkte door zijn knieën, waarna zijn hand werd het vrij wilde water ingestoken, waarbij het hem toen pas opviel hoe koud het heldere water was. Brr, niets voor hem nu nog.

Zijn aandacht werd ineens gericht op de zwartharige, welke mompelde dat het veel te koud was. De jongen kwam overeind en keek haar aan, waarbij hij kort knikte "Koud is het zeker." kwam er droog van hem, het was vrij warm buiten. Maar bij lange na nog lang niet warm genoeg om ook echt te gaan zwemmen, tenzij hij zowaar wou gaan bevriezen ja, dan was het nu wel een prima temperatuur ervoor.

Ze stelde haarzelf voor als Dia, niet echt een naam die je nou altijd tegen kwam, maar er waren namen die aparter waren. Kort greens hij bij de vraag of hij ook een naam had "Natuurlijk heb ik een naam." klonk er als antwoord, waarna de jongen al snel vervolgde "Nathan." stelde hij zichzelf voor aan Dia. Weinig wist hij te vertellen, weinig wat er dus te doen was. De zon scheel volop, wat eigenlijk een best prettig weer gaf, niet te warm, niet te koud.

Dia kwam ineens overeind en liep wat naar hem toe, om vervolgens te vragen wat hij hier, op deze plek zoal deed. Kort werden zijn schouders opgehaald "Ik was hier vooral voor de rust.." veel beter was dit dan de eeuwige drukte van het koninkrijk, dat zeker ja. "En jij?" werd de vraag maar terug gekaatst, mensen, of andere wezen, konen natuurlijk altijd andere redenen hebben om op plekken te komen, soms waren dom, soms niet. Het lag er maar net aan.

Een zweem van een glimlach stond op zijn mond toen Dia sprak dat zij, net zoals de jongen, hier ook kwam voor de rust. Echter fronste hij al snel bij het zien van haar blik, welke ergens van leek te walgen. Nieuwsgierig kwam hij dichterbij, waarbij al snel niet veel verder op, verscholen tussen de bladeren een flinke spin zat. Prettig was het ook soms he, dieren. Zelfs al vond hij dieren leuk, met name wolven hint hint, betekende niet meteen dat Nathan echt meteen elk dier geweldig vond. "Ah, lekker." de sarcasme was niet te missen in zijn stem, of iemand had geen idee wat dat was, maar dat leek de jongen niet echt.

Wat er precies gebeurde, tja. Ineens schoot er iets uit de bomen, wat het was kon de jongen niet zien, maar het raakte de zwartharige bleek. Wat hij niet had verwacht, was dat ze juist met die arm die was geraakt tegen hem aanknalde en vervolgens viel. Hoe het dan ook mocht gaan komen, maar op de een of andere manier viel hij dus ook. Waarbij de groenharige al snel genoeg doorhad dat hun armen op de een of andere manier aan elkaar vastzaten. Zichzelf weinig tot geen tijd gunnend om even normaal te zitten, keek hij naar zijn arm, daarbij ook die van Dia. "Geweldig..." weer zo een sarcastische opmerking.

Een spinnenweb, geweldig. Precies wat iemand nodig had om een dag geweldig te maken, dus niet natuurlijk. It was making him sick. De gedachte om zo letterlijk aan iemand vast te zitten, hij kon er echt absoluut niet tegen. Hij had wel iets wat kon gaan helpen, maar of het nou zo een geweldig idee was voor beide partijen was de vraag. Immers was het niet de meest vredige manier. Ach, het zou misschien maar moeten, zolang het een manier was. Met zijn vrije hand reikte hij naar een van zijn zakken, om daar een dolk uit de halen. Vervolgens hield hij zijn arm zo, dat het wel mogelijk zou moeten zijn om het te kunnen snijden, met geluk.

Al merkte hij het dat Dia wat ongemakkelijk werd bij de aanblik op de dolk, natuurlijk, niet iedereen droeg zo iets bij zich hé. Kort richtte hij zijn blik zonder iets te zeggen op de zwartharige toen er werd gesproken dat het hopelijk niet te sterk was, hierbij werd een korte knik gegeven. "Hopelijk wel ja." klonk er enkel als antwoord, zij was heus niet de enige die het niet prettig vond om met iemand zo letterlijk vast te zitten. Het lemmet van de dolk werd tegen het spul gezet, waarbij er meerdere pogingen werden gedaan om het verrassend stevige spinnenweb door te snijden. Het lukte, maar in een vreselijk sloom tempo, niet optimaal dus.

Een kleine zucht klonk van hem toen er van de zwartharige sprak dat het beter dan niets was. Het was dat hij er los wauw gaan komen, want dit was totaal niet prettig. Verre van. Maar als hij niet los wauw komen -iets wat dus nooit zou gaan gebeuren- zou de jongen er al meteen mee gestopt zijn, maar voor nu slikte hij woorden terug zijn keel in, tegenhoudend dat hij iets wou zeggen waardoor de situatie nog erger zo worden. Ineens schoot Nathan uit, haalde daarbij dus per ongeluk uit naar Dia en liet de dolk langs haar arm gaan, het gedeelte dat niet vast zat.

Niet echt wat hij had verwacht zeg maar, maar tja, things happen. De zwartharige leek er, niet zo verassend, zelf niet al te blij mee te zijn. Er klonk dus een vrij overdonderde 'Hoe' en 'Waarom', hij haalde weer zijn schouders op, waarna er, niet bepaald gemeend een "Sorry." werd gemompeld, tja, hij was daar niet echt iemand van, gewoon sorry zeggen, of hij nou wel of niet iets had gedaan. Het lag voornamelijk aan de situatie. Nathan reageerde niet meer op haar volgende woorden, hij was namelijk toch al weer verder gegaan met het los proberen te snijden.

Zoals ergens verwacht had ze het meteen door dat hij het niet meende, maar ach, wat maakte het ook uit zeg. Eindelijk zeg. Het duurde hem een tijdje, of het laatste stuk werd doorgesneden en zodra en een luide knap klonk, ten teken dat het eindelijk los was zuchtte hij opgelucht. De dolk werd weer opgeborgen, waarna Nathan overeind kwam om het laatste beetje er af te halen met zijn hand. Een stuk makkelijker was het nu. Zijn blik ging kort naar Dia, zelfs al had hij niets met mensen, kon hij het ook weer niet echt bepaald krijgen dat de jongen zomaar iemand verwond achterliet, met name wat door hem is gedaan. "Moet ik je helpen of..?" ja, gewoon vragen zou geweldig zijn Nathan. Goed bezig.

Toen de zwartharige overeind kwam en sprak dat als hij iets had om het te verbinden, dat het wel goed was. Ah well, dan moest het dan maar he. De groenharige scheurde een reep van zijn shirt af, het ding was toch niet het nieuwst, dat scheelde weer, waarna Nathan het verband een beetje strak rond haar arm vast bond, misschien dat het bloeden dan minder zou gaan worden, hopelijk dan wel. In tegenstelling tot de zwartharige, welke bsoluut niet tegen bloed leek te kunnen, was dat bij de jongen het probleem absoluut niet.