Birds ♥

Rustig leunde hij tegen de stam van de boom aan. Hij zat op een tak, zo'n drie meter vand e grond vandaan. Zijn bloedrode ogen gericht op de grond. Een van zijn benen bungelde simpel naast de tak terwijl hij zocht naar een dergelijke... Prooi? Nuja. Hij zocht geen vlees, nee, hij hield er niet van om zijn kleren onnodig vuil te maken, plus, zijn goede wapens lagen nog thuis. Hij had enkel een gemakkelijk mes op zak en daarbij had hij nog eens zijn grote collectie aan kleine mesjes die verspreid waren over zijn lichaam. Het ene, wat grotere mes, had hij in zijn hand genomen. Zijn ene been die niet van de tak kwam was lichtjes opgetrokken en daar leunde deze hand tegen. Zijn perfecte zwarte haren vielen wat naar voren toen de jongeman zich naar voren begaf, zijn been optrekkend. Het mes flikkerde even in het zwakke zonlicht dat door de bladeren kwam en kort staarde hij naar de persoon die voorbij kwam. Prooi gespot~ Hij grinnikte zachtjes en zwaaide zijn benen over de tak heen. Daarna bracht hij het mes terug in de simpele schede die aan zijn riem hing. Aan de andere kant was een duidelijke schede te zien van een of ander geweer, voor als het helemaal uit de hand liep. Daarna trok hij de mauw van zijn rechterarm naar beneden en al snel werd een klein bandje zichtbaar. Hij klikte het open en een klein, fijn mesje viel in zijn handpalm. Hij pakte het bandje vast en bond het aan het lemmet vast waarna hij even staarde naar zijn wapen en vervolgens opkeek. Omdat hij zo stil was geweest, was er een grotere vogel die besloten had om hier te gaan rusten. Matt grijnsde even kort en tilde zijn hand op waarna hij even kort mikte en vervolgens het mes gooide. Het mesje schoot in een plek onder de vleugel en nog voordat de vogel iets kon doorhebben, was het mesje al terug geschoten, het bandje had echter een elastisch effect. Het dier sloeg een kreet uit en stortte van de tak af. Oeps. De kans dat hij op deze gast zou vallen... Zou dat groot zijn? Hehe. Hij ving het mesje handig op bij het kleine lemmet, hij was echter geleerd om met deze dingen te werken. Hij staarde enkel naar het tafereel, zijn ene hand leunend tegen de tak, de ander naar zijn hoofd gebracht. Het kleine meisje rustend tussen zijn vingers.

{Nathan}

Nog steeds bleef buiten het koninkrijk een van de meest rustige plekken, een van de dingen die hij dus al helemaal geweldig vond was het Lochelf forest. De waarschuwingen, van dat er valse dieren rondliepen, werd volledig in de lucht geslagen door de groenharige. Het was ook heus niet dat hij naar een wolf of dergelijke aan het zoeken was, want geen uitzondering, dat waren geweldige beesten. Zijn blik onderzocht speurend het gebied, tot er ineens van vlak boven hem een kreet klonk, wat? De seconde dat hij omhoog keek, was het te zien hoe er een vogel ten aarde stortte, wat? Gelukkig merkte hij het wel net op tijd om de vogel nog net aan te ontwijken en niet geplet te worden door het ding. Met een doffe klap klap kwam het neer op de grond, oke, iemand had dit gedaan, was meteen zichtbaar, maar wie? Zijn blik speurde het gebied af, niemand. Hmm.

De groenharige ontweek zijn vogel. He, wat een idioot was dat nu weer. Hij trok een pruillipje en haalde een doekje boven waarmee hij even kort het mooie mesje begon op te poetsen. Ondertussen was de vogel opgestaan, met een luide kreet. Oh, het was blijkbaar een vogel die net zo groot was als een mens. Hij keek nijdig naar de persoon voor zich, alsof hij alles kwaad had gedaan, spreidde zijn vleugels en krijste even luid waarna de grote kip op de jongen afvloog, wat een dupperd was het toch. Toen het mesje schoon was haalde hij het bandje van het lemmet en bond hij het mesje terug mooi aan zijn arm vast waarna hij de mauw terug naar onder trok en zijn beide armen naar ander zette, zijn voeten vlogen heen en weer. Even zien wat hij zou doen.

De vogel die de jongen bijna had geplet, had ongeveer de grootte van de gemiddelde mens, niet echt een klein ding, verre van. Het ding vloog weer op en ging een richting uit, voor enkele tellen bleef Nathan er naar kijken, tot hij besloot dat er niets de zien was en liep dus door. Toevallig in dezelfde richting als waar de vogel was ingevlogen, zijn passen begonnen wat te versnellen, totdat de groenharige aan het snel lopen was, of hoe dat ook mocht heten. Zijn blik bleef de omgeving bekijken, niet dat enkel een vogel hem zomaar liet stoppen en omkeren hoor.

Toen de gast verdween besloot ie maar even van de tak te gaan. Hij leunde wat naar voren en liet zich simpel uit de boom vallen, al snel lande hij op zijn voeten, lichtjes door zijn knieën gaande. Hij schraapte zijn keel en grijnsde kortstondig waarna hij even rondkeek. Hij haalde zijn handen uit zijn broekzakken en stak ze in de lucht waarna hij even klapte, een keer. "Was geen leuke show," zei hij, pruillipje. "Ik had meer actie gewild," zei hij droogjes terwijl hij even zuchtte.

Toen er ineens een geklap vlak achter hem klonk, draaide de groenharige zichzelf abrupt om. Waarom klapte er iemand nou weer. Een jongen, misschien net iets ouders dan Nathan begon met een pruillipje dat het geen leuke show was, dat hij meer actie had gewild. Kort fronste hij, waarna er op diezelfde toon van de jongen klonk "Pech, want dat krijg je dus niet." een random persoon die hem aansprak dat het geen leuke show was geweest, juist ja.

"Pech, want dat krijg je dus niet." Agh, saai mens. Hij zuchtte even. Dit zou lastig worden. Hij stapte rustig naar voren en keek de jongen met zijn bloedrode ogen rustig aan, alsof hij hem inschatte. Hij wandelde echter simpel voorbij en spande zijn spieren op waarna hij even kort de afstand naar een tak inschatte en vervolgens terug opkeek, om naar de groenharige te kijken. "Dus," zei hij terwijl hij weer naar de tak keek. "Is meneer een saai persoon of mag ik wat karakter verwachten?" Hij sprong op, greep de tak vast en trok zichzelf lenig op waarna hij zijn been snel over de tak sloeg en zo weer op dezelfde manier als eerst ging zitten, kijkend naar de groenharige.

Of hij een saai persoon was of een karakter kon verwachten? Tja, lag aan de situatie, zo was dat eenmaal. "Het lig er aan wat jij 'saai' vind." voor hem was dit gewoon normaal, zo gedroeg hij zich namelijk altijd. in andere woorden, Nathan zag niet wat er mis mee was, maar tja, dat hadden wel meer mensen op die manier, nietwaar? Nu pas viel het hem op dat de ogen van dit persoon rood waren, zag je ook niet elke dag. Niet dat hij het eigenlijk voor het zeggen had, met zijn gouden ogen. "Is dat je normale oogkleur?" vroeg Nathan dus maar, alsof het de normaalste zaak was, dat aan een wildvreemde vragen.

"Het lig er aan wat jij 'saai' vind." Hij leunde wat naar voren en plaatste zijn ellebogen op zijn bene waarna hij kort zijn benen heen en weer sloeg, als een klein kind. "Is dat je normale oogkleur?" Hij knikte even, zijn hoofd rustend op de handen. "Geboren met deze kleur," zei hij kotstondig. "Vraag me nog steeds af waarom en hoe, maar ah," zei hij met een zuchtje, klein grijnsje. "Schrikt de mensen soms wel af," merkte hij toen even kort op, dat was een feit die hij niet kon ontkennen.

Geboren dus eh? Niet iets alledaags nee, dus dat was wel logischer. Het schrikt mensen af, begrijpelijk, maar zelf had de jongen daar niet echt veel last van. "Ik zie wel waarom.." klonk er dus van Nathan, waarom zat dit persoon eigenlijk in een boom. Dat was eigenlijk een best wel goede vraag, gewoon staan was namelijk wel een van de dingen die de meeste mensen deden hoor.

"Ik zie wel waarom.." Hij keek even kort naar de jongen die ook niet de oogkleur had die je dagelijks zag, ook zijn haren waren niet het meest gewone. Hij zuchtte even zachtjes en sloot kort zijn ogen. "Zwart haar en rode ogen zijn schijnbaar een teken van 'Ik ben evil, vrees mij, ren,'" zei hij droogjes waarna hij zijn ogen terug opende en naar de jongen keek. "En jij? Haar gekleurd?" zei hij dan maar. Dit was ook niet het meest alledaagse mannengesprek.

De jongen kon het niet laten om kort te grinniken bij de woorden van de zwartharige, zo zagen de meeste mensen het wel ja, dat was vrij bekend. Echter, schudde hij kort zijn hoofd toen er naar zijn haar werd gevraagd "Nope, mee geboren." dingen gebeurden, hij was te lui om ze te veranderen, en dan gebeurde er dat. Niet om veel zorgen om er eigenlijk zorgen over te maken.

De jongen schudde zijn hoofd kort. "Nope, mee geboren." Hij knikte even. "Zie je ook niet dagelijks," merkte hij kort op terwijl hij even lachte. "De naam is Matthew," vervolgde hij daarna kalm. Tegen mannen was hij wel veel opender als het om namen draaide, dit was omdat hij soms vrouwen als voorwerpen zag, geen goed iets, dat wist hij wel. Hij had respect voor hen, maar toch. Het was iets in zijn kop zeker.

Bij de opmerking van de andere jongen dat het niet iets dagelijks was, klnok er al van Nathan "Dat klopt ja." Vervolgens stelde de zwartharige zichzelf voor als Matthew, hierbij knikte de groenharige, waarna hij zichzelf voorstelde "Nathan." of hij echt veel mensen had 'ontmoet' buiten -en in trouwens ook- het koninkrijk? Nee, totaal niet, maar zo was dat, als hij zich liever afzonderde van mensen, maar zo nu en dan een gesprek was ook niet kwaad.

De jongen had eerst ingestemd over dat het klopte, tuurlijk, hij was wel even slim als dat hij fabulous was hoor~ Een IQ van 1000 had ie dan, te hoog voor elk wezen om aan te kunnen. Hij grinnikte even kort. "Nathan." zei de groenharige, dat was zijn naam. Hij knikte even kort. "Aangenaam," vervolgde hij kort. Daarna leunde hij wat naar achter. "Mens?" Vast wel, anders had hij iets van zijn skills gebruikt om de vallende vogel af te slaan.

Zodra het hem werd werd gevraagd of hij een mens was, knikte hij "Jup, en jij?" werd de vraag maar terug gekaatst, niet veel wetende wat anders te zeggen, dat was een probleem soms met niet sociaal zijn, hij had geen idee wat te zeggen omdat de groenharige stilte veel prettiger vond. Zijn ogen stonden al die tijd nog gericht op Matthew, ergens een apart persoon was dit.

"Jup, en jij?" Hij knikte even. "Momenteel wel nog," zei hij kort waarna hij even naar het bladerdak keek. "maar dat kan wel veranderen denk ik," vervolgde hij kort. Hij had gehoord over potions en andere dingen, die zou hij wel eens uitproberen, wie wist wat voor leuke dingen er zouden gebeuren. Daarna keek hij terug naar Nathan en knipperde hij even al lachend met zijn ogen. "Heb je eigenlijk enige vechtervaring?" nieuwsgierigheid.

Momenteel wel nog, hierdoor haalde hij kort zijn wenkbrauw op. "Oh, in wat dan?" waar zijn vraag over ging, was wel makkelijk te raden, het lag voor de hand. Of hij enige vechtervaring had? Een kleine grijns vormde rond zijn lippen "Genoeg." ja, al mocht het misschien niet altijd zo lijken, de groenharige had wel degelijk ervaring, misschien niet zoals hij had gehoopt, maar toch.

"Oh, in wat dan?" Zijn blik dwaalde van het bladerdak af en al snel keek hij terug naar de goudkleurige ogen van de persoon voor zich. Hij knikte even, gevolgd door een zucht. "Tja, weet ik nog niet zo zeker, maar ik wil geen mens blijven voor de rest van mijn leven," zuchtte hij zachtjes. Op zijn vraag was "Genoeg." het antwoord van Nathan, hij knikte kort. "Goed dan," zei hij. "Tenminste iemand die iets kan," Tja, hij had nog niemand ontmoet die iets van vechten kon, althans, nog geen mensen.

Geen mens blijven voor de rest van zijn leven? Tja, herkenbaar. "Ook maar saai lijkt me, voor altijd een mens zijn ja." dus hij was iemand die iets kon, oke dan. Veel mensen die dit persoon had ontmoet konden dus niet vechten, goed om te weten. "En jij dan?" werd de vraag opnieuw gesteld, maar dan door de groenharige.

"Ook maar saai lijkt me, voor altijd een mens zijn ja." Hij knikte instemmend. Saai leven was saai, fact. "En jij dan?" zei hij als antwoord op het hele vechtding. Hij knikte kort. "Ik kan wel met een mes en andere wapens omgaan," vervolgde hij kort. "Het is niks speciaal," vervolgde hij al lachend. Tja, als je mensen koudbloedig kon doden op commando dan was dit alles helemaal niks speciaal.

Een mes en wat andere wapens, interessant ook zeg. "Meeste mensen die egen te komen zijn weten vrijwel niets to weinig van vechten af, dus eigenlijk is dat al heel wat." klonk er van de groenharige, ja, hij was niet al te veel mensen tegengekomen die echt wat konden doen met echt vechten. Daarmee bedoelde Nathan dus niet maar wat in het wilde rond slaan, maar echt gericht, zelfs technieken ervan weten.

"Meeste mensen die egen te komen zijn weten vrijwel niets to weinig van vechten af, dus eigenlijk is dat al heel wat." Hij knikte even naar de persoon. "Jep, je ziet ze niet veel he?" zei hij kort met een klein lachje waarna hij zich uitrekte en van de tak sprong, hij plofte zo op de grond en keek even kort rond. "Zin in een klein trainingdinggeval?" zei hij dan maar. Tja, wat konden ze anders doen? Hij vond geen woorden meer die nut hadden. Plus deze persoon was geen prater, dus hij moest blijkbaar iedere keer starten

Een glimlach was te zien op zijn mond toen er werd voorgesteld om een korte 'training' te houden "Waarom niet." kijk eens aan, dat was veel beter dan praten hoor. Het was te zien hoe Matthew uit de boom kwam, toch apart, waarom ging een persoon boom klimmen. Ah, hij had ook zijn ding waardoor de jongen verre van de normaalste was, dus veel om verover te zeggen was er niet echt.

"Waarom niet." zei de persoon en Matt lachte even waarna hij zijn hand liet zakken naar de schede waar het mes zat. Hij pakte het echter niet. "Oké dan, wat dacht je ervan als we beide een beest zoeken voor elkaar," vervolgde hij. Matt keek even naar de jongen, ergens kijkend of hij zelf ook nog ideeën had. Dit was immers iets dat hij soms deed en dan koos de zwartharige altijd doodleuk een beest uit dat ver boven zijn tegenstander uitkwam, als het op vechten aankwam, dan was het altijd lachen, hihi~