Wings. +Matthew & Dia

Hij zuchtte toen Nath zei dat het van de potion was, gevolgd door een grom van de pijn. Hij staarde even kort naar zijn handen, die nog steeds in vuisten waren gebald. Hij opende ze voorzichtig en staarde naar het zand dat tussen zijn vingers gleed, hij snoof weer eens, gevolgd door nog een grom. Zijn rechterhand had een klein wondje, althans, zo leek het. Het was een wonde die voor hem maar een paar centimeter leek, maar in feite was het een wond die even groot was geweest als een snee die over een handpalm zou lopen. Hij keek echter op bij het horen van zijn naam. Toen ze begon over de potions gromde hij nogmaals. "Ik snap het niet meer," bromde hij moeizaam. Toen ze echter begon over het hele Melvin, matthew gedoe, spande hij zijn spieren aan, duidelijk niet in de mood. Zijn handen werden weer vuisten toen hij ietwat zichzelf wat groter maakte, hij zat echter nog steeds op zijn knieën, bang om recht te staan en te vallen. Hij was bang voor de pijn. "Nee en ik ben ook niet blind, mijn naam Matthew," gromde hij luid en duidelijk, zijn stem was zwaarder geworden, het klonk gevaarlijker.

Matthew was overduidelijk lekker vrolijk geworden, er klonk wat gegrom van hem. Hij snapte het niet meer, tja, er was weinig over te vertellen eigenlijk. Wel fronste hij kort toen Dia verbaast leek te zijn over zijn naam, wat? Blind? Blijkbaar had hij weer wat in gang gezegd of zo, want dit schoot niet op. Hij wendde zich tot de zwartharige, toch wel raar, ze leek meer.. vervelender. Dat zou wel een goede beschrijving zijn ja. "Dus hij had zich als een heel iemand anders voorgedaan?" interessant, moest hij gaan onthouden zo nodig.

Opeens begonnen de twee met een heel gesprek over hem. Hém. Hij klemde zijn tanden op elkaar, duidelijk niet blij met het feit dat ze hier gezellig met zijn tweetjes over hem zaten te praten. Nuja, het was Dia die vooral over Melvin vertelde en dat was iets dat hem met de seconde meer en meer irriteerde. De pijn die gepaard ging met elke lange seconde deed hem ook niks goed. Bij haar laatste zin fronste hij boos even klemde zijn tanden op elkaar. "Oh ja een mens," spral hij nijdig. Hij was ook echt een mens he. Hij had godver maar half door wat er met hem gebeurde terwijl hij hier stierf en nu. Agh. Hij gromde even luid en voelde hoe zijn spieren terug harder werden en zijn handen trilden, zich duidelijk in bedwang houdend.

voordoen alsof hij blind was, en zelf nog een andere naam geven. Goed bezig Matthew, nee, dat was geen sarcasme. Een kleine zucht kwam van de jongen toen er werd gesproken dat mensen niet te vertrouwen waren, daar had ze wel weer een punt in ja, maar geen van de drie hier waren hier echt een mens meer. "Op het moment is hij evenveel mens als ons twee." andere woorden, niet. Twee shapeshifters en een fairy om nog preciezer te zijn, geen mens te bekennen.

Hij balde zijn handen tot vuisten toen ze echter bog doodleuk over hem verder praatte, alsof hij een kind was waarover de twee het hadden. Hij gromde even boos en keek nijdig naar de zee achter hen, zich nog steeds proberend te beheersen. Niet uithalen, niet doen Matt. Nadat ze klaar was met tegen de groenharige te praten keek ze naar hem en hij keek vanuit de hoogte boos op haar neer. Na haar eerste zin liep het nog goed. Toen ze zei dat hij moest afkoelen snoof hij even. "Ik kan mezelf best beheersen," gromde hij duidelijk naar haar. De laatste zin was er echter teveel aan en hij kon zichzelf niet tegenhouden en tilde zijn vuist op waarna hij al snel even deze op de grond sloeg. Daarna snoof hij zachtjes. "Weet ik ook wel," toen werden zijn ogen wat kleiner, een nieuwe pijnscheut door zijn lichaam gaande. Hij plaatste zijn andere hand ook op de grond en plaatste zijn hoofd in zijn handen, grommend van de pijn.

Er werd gesproken dat hij zich best kon beheersen, al nieten zijn volgende acties dat heel goed zien, dus niet. Een kleine zucht kwam van de jongen, terwijl hij naar Matthew keek "Dat is dan goed te merken." hoezo sarcasme. Nee, hij wist niet hoeveel pijn het deed, dus er werd ook wel vrij weinig verder mee gedaan. En trouwens, zelfs al wist hij dat wel, zou er nog steeds geen steun komen.

De pijn was terug en deze keer vond het zijn weg weer naar alle delen van zijn lichaam. Het gaf hem geen rust meer... Zou dit voor altijd zo zijn? Hij pakte zijn haren vast en probeerde kalm te blijven, de pijn triggerde niet alleen zijn nijdige ik, maar ook woede. Dus geen positief iets. Zijn ademhaling versnelde weer. "Dat is dan goed te merken." Even hapte hij naar adem toen hij steken in zijn rug voelde en zijn shirt nu compleet scheurde... Ugh... Geweldig dan maar. Hij liet zich schuin vallen in het zand en plaatste zijn handen in zijn gezicht. Grrrr.

En daar stierf de zwartharige weer, wat ging dat ook goed zeg, dus niet. Op een grapje wel of niet op zijn plaats was, voelde de groenharige de drang om er een te maken. "Zo te zien heb je ook een nieuw shirt nodig." of het wel of niet slim was, merkte de jongen wel snel genoeg. Nog meer leek Matthew te groeien, holy god. Dat kon weinig goeds gaan betekenen.

Hij gromde kortstondig toen de pijn overal te voelen was, echt, het was alsof hij stierf en dan nog eens stierf en helemaal aan stukken werd gescheurd... alsozf duizend messen zijn weg hadden gevonden op zijn lichaam en nu hun best deden hem uit elkaar te rukken. Hij snoof luid, zijn lichaam trillend van de pijn en inspanningen. "Zo te zien heb je ook een nieuw shirt nodig." Dat was het laatste van zijn zorgen, hij had er genoeg, maar het was dan ook al snel duidelijk dat hij een paar shirts zou mogen gaan aanschaffen. Als het iedere keer zo zou lopen... Hij zuchtte even toen de pijn weer eens leek weg te ebben en hij strekte zijn benen kort waarna hij zijn handen van zijn gezicht haalde en even naar zijn handpalmen keek. Agh. "Straks moet ik nog m'n vleugels gebruiken om je in je gezicht aan te spreken" Hij draaide zijn hoofd even kort, zijn ogen even gericht op haar. "Alsof dat mijn probleem dan is," murmelde hij kort en liet een zucht horen. Na enkele tellen keek hij kort naar de hemel. Toen gromde zijn maag kort... agh... Kwam dat er ook nog eens bij... Pff...

Kort rolde de groenharige met zijn ogen bij Dia's opmerking, al sprak hij er niets over. Zijn grapje werd luchtig opgevat, veilig was het dus nog. Er werd nu letterlijk opgekeken naar Matthew, welke minder pijn leek te hebben op het moment. was Nathan wel even blij zeg, dat niet elke keer als hij ging veranderen zijn kleding kapot ging. Het verdween gewoon en kwam weer terug, niet dat hij daar wat aan op te merken had hoor. "Ik denk niet dat een simpel iets nu gaat werken om dat tot halt te brengen." bedoelend naar het feit dat de maag van de zwartharige -voor Nathan wel- luid en duidelijk te horen was.

Hij snoof even zachtjes en legde een hand op zijn buik. God nee, hij wilde dit niet. Hij zuchtte even, waarbij pijn door zijn lichaam schoot. Hoeveel was hij nu al gegroeid? Hij was nog niet volledig overeind gekomen... Ugh. "Ik denk niet dat een simpel iets nu gaat werken om dat tot halt te brengen." Hij sloot zijn ogen even kort en zuchtte nogmaals. "Waar heb je trek in?" Hij opende een oog. "Misschien kunnen we iets regelen" Hij schudde lichtjes het hoofd en snoof even zachtjes. "Jullie klinken wel als een stel ouders," mompelde hij even zachtjes, het klonk vast niet zo.... maar ah tja, kon hem niks schelen. "Ik kan gerust wel zelf eten zoeken..." zei hij waarna hij even kort zijn hand tegen de grond plaatste en zichzelf overeind duwde. Na enkele tellen zat hij en nu staarde hij kort neer op Nathan, aangezien Dia aan het vliegen was. Na enkele tellen raapte hij wat goede moed bij elkaar en spande hij zijn spieren op waarna hij snel overeind kwam. Echter duurde het niet langer dan een paar tellen of meneer verloor zijn evenwicht en viel omver, waarbij de grond even hard trilde. Godver.

Hahaha, wat. Hij? Als ouder klinken? Nee, doe maar niet. Toen er werd gesproken dathij zelf wel eten kon zoeken, sprak Nathan niet, maar nam enkel de bewegingen van Matt op. Toen de jongen overiend kwam, hield deze dat echter niet meer dan enkele seconden vol of viel. Meteen trilde de hele grond waardoor de jongen even zijn evenwicht bijna verloor, wat een kracht. "Natuurlijk kan je dat dan." klonk er met een grijnsje van Nathan.

"Natuurlijk kan je dat dan." Hij kreunde even zachtjes en duwde zichzelf weer recht, zodat hij terug zat. Hij zuchtte even zachtjes, de pijn die hij nog steeds voelde was iets dat hij nog steeds niet goed aankon. Nu pas merkte hij op dat zijn broek ook kleiner was geworden, maar dat was ook normaal... Zijn riem was nergens te bekken, vast ergens kapot gegaan tijdens het proces. Hij klemde zijn tanden op elkaar en knipperde kort met zijn ogen. "Wat jij wilt" Hij haalde rustig adem, de stekende pijn in zijn longen was er nog steeds. Zijn organen en dergelijke waren de groei vast ook ondergaan en nu had ie dus daarom honger en daarom was het ook allemaal zo pijnlijk geweest. Hij slikte even voorzichtig, nog steeds bang dat het opnieuw zou beginnen. Na enkele tellen plaatste hij zijn handen weer op de grond en hees ie zichzelf nogmaals overeind, langzamer dan eerst. Zijn benen trilden even krachtig toen hij zijn handen van de grond haalde en kort spreidde hij zijn armen, langzaam. Daarna was het een simpel spel van recht blijven staan. Hij wiebelde, als een onstabiele toren die elk moment kon vallen. Opnieuw gromde zijn maag kort, waardoor hij even zijn ogen wat kleiner maakte en kort zijn tanden op elkaar klemde, hij was eraan aan het werken ok... Hij snoof eventjes, geen goed idee... Want toen hij even niet bezig was met zijn evenwicht sukkelde de arme stakker naar achter en viel hij nogmaals op de grond. Ditmaal gooide hij ook het noddige zand met zijn voeten de lucht in. Kreunend legde hij een hand op zijn achterhoofd, het was waar wat ze zegden, de groter ze zijn, des te harder ze vallen... Auw.

Misschien zou het voor zijn eigen veiligheid maar beter zijn als de jongen ging veranderen.. In de lucht was de kans op geplet te worden op deze manier. of eigenlijk, dat verwachtte hij wel. Er werd weer geprobeerd door Matthew op te staan, ja, het zou wel heel wat veiliger zijn om om te gaan veranderen ja. Weer verloor de jongen voor hem zijn evenwicht, om vervolgens te vallen. Weer trilde de grond kort, niet geheel geweldig nee. Help, hij wou niet geplet zijn.

Hij gromde even en plaatste zijn beide handen even op zijn achterhoofd. God... Alsof het hele gedoe nog niet genoeg pijn had gedaan. Na enkele opende hij zijn rode ogen weer en staarde hij nu recht naar de fairy. Na enkele tellen ging Matt overeind zitten en zuchtte even zachtjes. Godver. "Weet je überhaupt hoe je terug kan veranderen?" Oh uhm... Hij liet zijn blik even rond gaan. Daarna slikte hij kort. "... Nee," zei hij vervolgens terwijl hij even een vinger legde op zijn kin en kort nadacht. Hoe... Uhm... Eraan denken? Uhm...

Kort grinnikte Nathan even toen Dia vroeg aan de andere zwartharige of hij wist hoe hij moest terug veranderen, waarop het antwoord een 'Nee' luidde. "Eraan denken." klonk er dus maar simpel van de jongen, gelukkig dat hij er maar zelf achter was gekomen, wie weet wat er anders was gebeurd, misschien dat hij dan zelf nog in wolvenvorm rondliep, de gedachte was niet geheel prettig, maar tja, het zou waarschijnlijk niet gaan gebeuren. Dat scheelde zeker een boel.

Hij hoorde Nath grinniken en keek even neer op de groenharige. "Eraan denken." Hij haalde de vinger van zijn gezicht en zuchtte waarna hij zijn ogen sloot en even kort terug begon te denken aan zijn prachtige oude lichaam... Niet dat hij de extra large versie niet leuk vond, het was gewoon pijnlijk en niet handig... Ondanks het feit dat je nu alles nog groter had... Van hem. Hij kon het niet laten even te grijnzen bij die gedachte, maar al snel vervaagde die. Na enkele tellen opende hij zijn ogen weer, alsof hij verwachte weer normaal te zijn... maar dat was niet zo. Zijn maag liet enkel nog een keer van zich horen... En dat was het.