Wings. +Matthew & Dia

Kort fronste hij toen er niets gebeurde, om vervolgens zijn schouders op te halen. "Ik heb geen idee verder." tja, de manier die hij net had opgenoemd werkte prima bij de groenharige zelf, dus hij zag er geen andere reden in om iets anders te hebben. Met een zuchtje keek hij naar Matthew, de jongen voor hem zou het maar zelf moeten oplossen, voor altijd zo enorm zijn werkte ook niet geheel eigenlijk nee.

"Ik heb geen idee verder." En hij ook niet. Hij zuchtte even zachtjes en schudde het hoofd langzaam. Nuja, de pijn ebde wel al weg, dus hij ging ervan uit dat hij niet meer zou groeien. Godzijdank. "Sorry Matthew" Hij opende even een oog toen hij dat hoorde. Echter ving hij de schop veel sneller op dan verwacht en tot zijn grote verbazing deed het meer pijn dan verwacht. Hij gromde wel meteen en haalde uit naar haar, ookal was het niet meteen zijn bedoeling geweest. "Wilde even iets uit proberen" Hij opende zijn ogen weer en legde een hand op zijn gezicht waarna hij kort snoof en zichzelf weer eens overeind trok. Deze keer ging het weer ietsje beter. Nijdig keek hij neer op hen, maar al snel tilde hij een voet op en begon hij wankel te wandelen, eindelijk... Hij was er klaar mee. Met grote passen wandelde hij verder. Kon hem niks schelen dat hij... Opeens struikelde hij over iets en viel weer -voor de verandering- op de grond. wel meteen keek hij op en zag dat hij over een paar stenen was gevallen... Hij zuchtte en schopte even keihard tegen een van de stenen aan, die meteen omhoog schoot. Godver, stom lichaam.

Wat er vervolgens gebeurde, dat had Nathan niet verwacht en als hij het wel had verwacht, was Dia zeker het laatste persoon wie hij het zou zien doen. We kwam Matthew zelf weer overeind, waarna het de jongen wel lukte om overeind te blijven staan, wauw. Had hij die schop nodig gehad? Blijkbaar, of misschien lukte het gewoon ineens, iets waarop hij niet zo snel zou gaan kunnen komen, of ooit zelf gaan achter komen. Nathan volgde hem maar, nog op een afstand volgend, voor eigen veiligheid. Misschien zou hij wel nu echt gaan moeten veranderen, weet, veiligheid eerst, toch. Elk bot in zijn lichaam deed weer pijn, maar na een klein tijdje was hij wel weer veranderd, meteen was ook de pijn daarvan verdwenen. Zijn vleugels werden uitgeslagen, waarna de jongen probeerde te gaan vliegen. Eerst leken het maar wat mislukte pogingen, maar het was wel gelukt. Uiteindelijk was hij daar toch echt wel aan het vliegen, het werd nu gewoon iets automatisch, waardoor hij bijna niet eens meer aan zijn vleugels hoefde te gaan denken om deze te laten bewegen, echter deed hij dat maar niet. Ten aarde stortten omdat hij niet oplette was ook geen goed idee. God, goed maar ook dat hij in de lucht vloog want waar hij zojuist nog stond, was een rotsblok heen gevlogen, help. En de zwartharige jongen verderop was weer gevallen, goed bezig. Hij vloog maar naast Dia, een ietwat zorgelijke blik in zijn ogen terwijl er werd gekeken naar het persoon op de grond, wat nu?

Hij zuchtte even en legde een hand op zijn hoofd. Grrrrrr. "Je hebt gewoon wat motivatie nodig" Hij haalde zijn hand van zijn hoofd en voelde even een steek door zich heen gaan. Hij had honger en dat werd met de seconde meer. Hij sloot kortstondig zijn ogen, maar bij een volgende steek sperde hij deze open en schoot hij overeind, kort. Godver. Hij spande zijn spieren aan toen alles wazig werd voor zijn ogen. De wereld draaide, met de seconde meer. Zijn blik gleed van links naar rechts en toen hij dan ook Dia spotte, leek een onnatuurlijke gegrom uit zijn keel op te reizen. Zonder echt erbij na te denken tilde hij zijn hand op en greep hij naar haar. Daarna werd alles nog onduidelijker voor zijn ogen en hij voelde een nieuwe steek door hem gaan. Agh. Hij klemde zijn tanden op elkaar en schoot naar voren, grijpend naar de fairy. De ukra die nog steeds rond zijn nek ging begon echter met de seconde duisterder te worden. Hij knipperde even verward en staakte na enkele tellen zijn aanval, waarna hij sneller dan verwacht overeind kwam en wankel bleef staan. Hij draaide zich om en begon te wandelen, wankel, wankel. Hij hijgde even zachtjes, vlekken kwamen voorbij zijn ogen en al snel zakte hij terug door zijn benen, ten einde van zijn krachten. Hij stortte recht op een hoop stenen waarbij de verschillende dingen zich in zijn dikke vel boorde. Het was niet echt diep, maar wel iets dat een wonde veroorzaakte. Zijn hele gezicht vertrok een beetje toen hij wegviel, helemaal van de kaart gebracht.
Ondertussen werd hij terug wat kleiner, zijn lichaam helemaal uitgeput. Het was een laatste lijn van defensie geweest... Ofzo... Een oud oerinstinct die vast had willen grijpen naar de dichtstbijzijnde bron van voedsel. Ondanks het feit dat Dia dan ook een fairy was, wist hij zeker dat als hij haar in zijn handen had gehad, ze niet lang had geleefd...

Toen Matthew ineens zijn hand naar Dia uitstak en haar vervolgens probeerde te grijpen werden Nathan's ogen groot. Nope nope nope. Meteen vloog hij een stuk de andere kant op, weg van de greep van de zwartharige jongen. Ineens stortte hij neer, om vervolgens kleiner te worden. Nathan gebruikte liever zijn verstand in plaats van het klakkeloos te vertrouwen en bleef nog even de lucht in hangen. Een ding was wel nu dat hij niet kon communiceren met de twee, maar op het moment was dat niet zijn grootste zorgen, nu was het dat Matthew niet ineens weer ging flippen. Al leek het er niet op fat er iets gebeurde, de jongen lang daar gewoon op de grond, uitgeput.

Het duurde even, maar uiteindelijk opende hij zijn ogen weer. Kreunend. Hij legde even zijn hand op zijn voorhoofd, barstende koppijn had hij. Ook stekende rugpijn en een wazig beeld. Ook deed zijn maag nog steeds pijn, maar minder dan eerst... Ok dan... Na enkele tellen werd zijn zicht terug scherper en hij kreunde even toen hij opkeek. Echter werd hij snel rood toen hij doorhad dat hij door zijn transformatie zijn broek had uitgeroken. Hij greep het ding dan ook sneller vast dan verwacht, voor het zou afzakken. Hij slikte even. Uhm... Uhm... Ook zijn riem was kapot gegaan, fijn dan. Hij dacht koortsachtig na en al snel pakte hij de ketting van rond zijn nek en liet hij deze rond zijn broek gaan waarna hij een soort van tijdelijke riem maakte met zijn Ukrakettinggeval. Daarna zuchtte hij even, kreunde hij weer eens en keek hij kort rond. Ugh.

Er werd een giftige blik naar Dia geworpen toen er een geïrriteerde zucht klonk, echt een perfecte timing ook he. Dus niet. Al daalde Nathan wel, bleef hij nog steeds in de lucht hangen, nu hij het trucje voor elkaar had gekregen, zou de jongen het ook blijven doen, dus waarom niet. Een kleine grom klonk van de jongen toen hij zag hoe onhandig de zwartharige jongen was met zijn weinige kleding. Ook handig zeg, maar tja, weinig dat er op het moment aan kon worden gedoen.

Hij fronste lichtjes en knipperde toen even met zijn ogen. Goed dan, dan nu... Overeind komen... En. Zonder er echt bij na te denken kwam hij overeind, zijn benen trilden kort en wel meteen verloor hij zijn evenwicht. Wetend dat zijn lichaam in deze vorm minder aankon dan dat hij een reus was, begon hij ietwat onhandig met zijn armen te slaan en toen hij viel, plaatste hij zijn handen eerst, waardoor de klap minder was. Nu lag hij tenminste in het zand, maar wel zijn kop in het zand gedrukt. Hij tilde zijn kop dan ook even op en keek wat mistroostig voor zich uit. Godverdomme.

Toen er naar de jongen werd geroepen waar dat voor nodig was, keek hij dia enkel droog aan. Waarom niet namelijk. Het was veilig, dat scheelde wel weer ja. Hij kwam wel weer aan de grond, om vervolgens weer terug te veranderen. Met een fronsende blik keek Nathan naar de zwartharige jongen, maar liep vervolgens naar hem toe en probeerde hem uit het zand te trekken. "Niet handig als je daar blijft liggen." werd er gemompeld.

Hij zuchtte even en keek kort naar zijn handpalmen. De rechtse was nog steeds aan het bloeden, van toen hij het flesje had gekraakt in zijn handen tijdens het groeien. Daardoor klemde hij even zijn tanden op elkaar. Godver. Ook zijn rug leek te 'genieten' van de pijn en hij voelde ook het warme bloed daarlangs gaan... Het was niet veilig om een reus te zijn, dat markeerde hij kort in zijn gedachten. Toen hij iemand hoorde naderen, keek de zwartharige op, zijn bloedrode ogen ontmoette het gouden paar van Nathan. Hij pakte hem beet en probeerde hem recht te trekken. Hij gaf mee, maar kwam wankel overeind met een pijn die hij zowat overal voelde. Daarom zocht hij meteen steun bij de rotsen terwijl hij kort zijn tanden op elkaar klemde van de pijn. "Niet handig als je daar blijft liggen." Hij knipperde even rustig. "Ik blijf liever liggen," zei hij een beetje nijdig tegen de groenharige. Hij zag er ook erg goed uit, met enkel zijn broek, die er ook erg aan toe was. Geen schoenen, geen shirt, niks meer. Hij hijgde even zachtjes en keek snel weg van de andere shapeshifter. Niet leuk dit.

De zwartharige leek niet echt bepaald te gaan meewerken, waarna er ook nijdig klonk dat hij liever bleef liggen. Een zucht kwam van de groenharige, dan ook niet. "Dan ook niet he." Nathan liet Matthew daarmee los, niet zijn schuld als er niets gebeurde. Zijn blik ging kort naar Dia, welke ook lag. Wat ging het nu ook weer lekker zeg, dus niet. Hier had de jongen namelijk ook echt helemaal niets aan, great.

"Dan ook niet he." En hij werd verlost. Mooi zo. Hij was niet afhankelijk van iemand. Hij vond het fijn mensen mee te sleuren, maar hij kon echt wel voor zichzelf zorgen. Nadat hij even had kunnen leunen tegen de stenen, keek hij lichtjes op naar de groenharige, daarna snoof hij even kort, gevolgd door een zucht, die een pijnlijke steek gaf in zijn longen. "Naja je bent in ieder geval weer normaal format" Hij keek even van de jongen naar de fairy die kwam aanwandelen, echter spotte ze al snel zijn verwondingen en dat nam ze minder goed op. Hij zuchtte. Alsof het zo erg was, het deed minder pijn dan de verandering en was over het algemeen nog iets dat hij kon verdragen. Daarom nam hij even wat goede moed bij elkaar en besloot hij dan maar met rustige stappen van de rotsen weg te gaan. Zijn benen trilden lichtjes, maar daar hechte hij geen aandacht aan, het was vrij simpel, het was van de shock, of omdat hij echt ten einde was van zijn energie, of beide. "Zorg dat hij verzorgd word of zo?!" Hij passeerde haar niet veel later en keek even schuin naar haar. "Kan ik best zelf," herhaalde hij weer, waarna hij terug voor zich keek en zichzelf met rustige passen verder bracht. Uiteindelijk was hij aangekomen bij de plaats waar hij was veranderd naar een reus en daar liet hij zich uitgeput op zijn knieën vallen. Hij haalde even opgelucht adem en leunde daarna lichtjes naar voren, waarna hij een stuk stof van zijn shirt nam en deze even kort van het zand ontdeed. Daarna bracht hij het naar zijn rug en liet hij het schuin over zijn schouder gaan en zo naar de andere kant, onderaan zijn zijkant. Hij bracht de twee uiteinden naar voren en bond ze aan elkaar waarna hij hetzelfde deed met een volgende lapje stof, maar deze keer over de andere schouder. Met de resterend stof begon hij dit rond zijn borstkas en rug te wikkelen, als het op een einde kwam, bond hij het toe. Als het maar afgedekt was, was het voor hem goed. Toen hij ongeveer klaar was, haalde hij even opgelucht adem waarna hij zich voorover in het zand liet vallen en even langzaam wegdommelde.