Shirtless

Rustig boog de gast zich wat naar voren toen hij een griffioen spotte. Zijn grip op het mes versterkte wat en hij stapte voorzichtig naar voren. De lange jongen was de laatste dagen nog steeds loom geweest en daarbij had hij ook nog eens last gehad van zijn pijn, zijn overal. Jippie. Feestje. Hij klemde dan ook zijn tanden op elkaar. Of het een gewoonte was om zonder shirt rond te lopen wist hij nog niet. Hij hield er wel van en als er iets misliep, dan tja, moest hij niet opnieuw een nieuwe shirt gaan aanschaffen. Hij haalde het mes wat uit de lucht en vertraagde zijn pas lichtjes. Toen hij echter even verkrampte van een rib dat pijn deed, keek de griffioen lichtjes op en sloeg deze zijn vleugels uit. Matt hapte naar adem, een pijnlijke steek door zijn longen gaande. Hij schoot naar voren, in een poging nog iets te kunnen doen, maar hij was al weg. De zwartharige vernauwde zijn ogen wat toen hij het beest hoogte zag winnen en hij zuchtte even zachtjes, waarna hij afkeurend snoof en kort naar achter liep. Geweldig dit.

{Hayden}

'Laat dat arme beest gewoon eens met rust.' Bij die woorden keek de lange gast op en wel meteen zag hij een klein roodharig ding staan. Hij trok een wenkbrauw op en keek even naar het meisje dat daar stond. Ok dan. Volgens hem kende ze het niet, hoe moest je overleven als je geen winkels binnen kon hm? Hij grijnsde echter even kort en draaide zich naar haar om. Hij trok een wenkbrauw op. "Ik denk dat het niet zo arm meer is als het je zo van de grond grist," zei hij kalmpjes. Griffioenen konden immers gemeen uithalen met momenten.

Opeens was de roodharige er volledig klaar mee en trok ze haar zwaard, waarbij Matt even een wenkbrauw optrok en haar schuin aankeek. 'Het arme dier heeft jou niets misdaan dus laat het met rust.' Hij knipperde even heel langzaam en grijnsde toen even kort. Ah, wat schattig nou. Hij snoof dan ook lichtjes na enkele tellen en waagde een stap dichter te zetten, duidelijk niet onder de indruk van haar zwaard. Hij was duidelijk niet alert, hoefde hij ook niet te zijn. Hij knipperde weer even langzaam. "Hoe ben je daar zo zeker van dan?" zei hij even kort. Met beide wenkbrauwen omhoog keek hij met een afwachtende blik naar het kleine meisje. Tja, zij wist immers niks over hem.

Opeens, heel veel expressie. Hij grijnsde even kort en bleef haar aankijken met zijn bloedrode ogen. 'Omdat het beest zijn gang gaat en jou met rust laat en jij het dus voor een nutteloze reden wil doden!' Zei ze waarna ze het zwaard naar hem uitstak. Hij zuchtte kortstondig en legde een hand op het wapen. "Wie zei dat het nutteloos was," zei hij kalmpjes. "Je weet mijn bedoelingen niet," zei hij vervolgens, zijn onnatuurlijke ogen op haar gericht. "Je weet zelfs niet wat ik probeer te doen," vervolgde hij daarna kort met een klein lachje. Voor hem was een winkel niet langer een optie, dat was het gewoon.

Toen haar zwaard echter naar voren schoot, vernauwde hij zijn ogen. Het wapen was gevaarlijk tegen zijn nek geplaatst, toch bleef hij kalm, zijn ogen met lichte spot op haar gericht, duidelijk gewaagd. De Ukra, die aan een touwtje rond zijn nek ging, begon zachtjes te gloeien. Niet alleen omwille van het feit dat hij zo beheerst was, maar ook omdat hij deze meid gewoon aan het testen was, aan het 'observeren' zoals ze het in de boeken hadden vermeld. 'Ik, ik zeg dat, hoorde je mij de eerste keer niet dan?!' zei ze na zijn eerste woorden en hij knipperde rustig. Na zijn volgende woorden duurde het niet lang of ze nam een stap terug, hij lachte dan ook even kort. 'Je bent gestoord.' zei ze op felle toon. Hij haalde simpel zijn schouders op. "Normaal is maar saai," zei hij vervolgens. Daarna liet hij zijn ogen over haar gaan. "Plus, als je het echt wilt weten, de vangst zou niet nutteloos zijn," zei hij vervolgens. Hij knipperde even rustig, kijken wat ze zou doen.