Colors

Sunset wist niet precies wat ze van de Ukra's moest denken. Er waren haar verschillende dingen verteld, dat het bijgeloof was, dat het wel echt was. Sunset wist het niet. Dus had ze het besluit genomen daar eens achter te gaan komen.
Het meisje liep de toren in, en voelde langzaam een zenuwachtig gevoel in haar buik komen. Wilde ze dit echt? Wat als het geen bijgeloof was? Maar, als het dat wél was, wat had ze dan te verliezen?
Ze had uberhaupt niets te verliezen. Sunset keek naar de gekleurde steen, wachtend op wat het zou worden.

Ukra ophalen

Paars. Het was paars. Ondeugend en brutaal? Dat... Was niet dat ze wat verwacht had. Wat aarzelend pakte ze de steen op, draaide het rond en rond in haar hand. Oke, dit was wat er voor haar was. Ze haalde een ketting uit haar zak, deed de steen er omheen en hing de ketting om haar nek. Wat ze hier nou van moest denken... Sunset draaide zich om en liep de toren uit. Brutaal. Was ze brutaal? Nee, totaal niet. Daar was ze toch soms nog te onzeker voor. Misschien betekende het juist dat ze brutaler moest zijn. Ondeugend. Ja, dat klopte wel. Sunset glimlachte en haalde een hand door haar haar.

[Open!]

Hij tikte even kort met zijn vinger tegen zijn been aan. Hij zat op een steen, zijn ene been ingetrokken, het ander hing er maar. waarom hij hier was? Geen flauw idee. Hij was waarschijnlijk ook gewoon even aan het kijken wat hij kon vinden, waar hij plezier mee kon hebben. Hij keek lichtjes op toen hij een meisje uit de toren zag gaan en lichte zijn wenkbrauwen kort op bij het zien van de paarse Ukra, ondeugend en brutaal hm? Hij grinnikte even en liet zijn opgetrokken been zakken, de jongen leunde wat naar voren en liet zijn armen op zijn bovenbeen rusten. "Paars hm?" zei hij kortstondig met een lach op zijn lippen.

"Paars hm?" Sunset keek op naar de zwart harige jongen die een paar meter voor haar op een steen zat. Hij zat voorover, met zijn handen leunend op zijn benen, en keek haar aan.
"Daar... Lijkt het verdacht veel op..." kwam er onzeker uit haar mond. Een zin die met een andere klank brutaal had geklonken, besefde ze nu. Twijfelend keek ze opnieuw naar haar Ukra. Ze snapte het niet. Het paste toch niet bij haar? "Heb jij je Ukra ook gehaald, of niet?" vroeg ze de jongen.

Het kind keek op en hij knipperde even rustig terwijl hij zijn oogleden rustig liet hangen halverwege, hierdoor waren zijn ogen halfdicht, hij leek ontspannen, was ie ook. "Daar... Lijkt het verdacht veel op..." zei ze en hij grinnikte even. Aha, ja, nee, hij had nog geen tekenen vertoont van kleurenblind te zijn dus dat had hij wel door. Hij haalde zijn handen van zijn been en leunde wat naar achter waarna hij nu zijn handen achter hem plaatste. "Heb jij je Ukra ook gehaald, of niet?" Hij knikte even naar haar en liet een hand naar zijn nek gaan waarna hij al snel een lijntje vond. Hij trok het simpele lijntje op en haalde al snel vanonder zijn shirt de oranje Ukra tevoorschijn. "Observerend en beheerst," zei hij kalmpjes terwijl hij even grijnzend naar de steen in zijn handpalm keek. Het paste zo mooi.

Onzeker had het meisje haar ogen intussen weer op de grond gericht, toen ze de stem van de jongen weer hoorde. "Observerend en beheerst," ze keek op en zag de oranje Ukra aan een koortje wat hij in zijn hand hield. Ze kende hem niet, maar ze had het idee dat de Ukra maar wat goed bij hem paste. Beter dan haar Ukra. De grijns op zijn gezicht deed haar weer naar de grond kijken. Wat deed ze hier nog? Ze was liever alleen. Natuurlijk had ze dagen dat ze steviger in haar schoenen stond. Maar ze was gewoon onderuit gehaald. Ze snapte de Ukra niet.
"Volgensmij past het wel, of niet?" vroeg ze toch maar, haar hoofd opnieuw optillend om hem aan te kunnen kijken.