{M RATED} Silence

Geen shirt, dat was hoe hij rondliep momenteel. Hij had ze gelaten bij een schuurtje waar hij momenteel verbleef, tot hij doorhad hoe hij helemaal in elkaar zat. Hij was weer een keer op jacht, zijn Ukra gloeide lichtjes toen hij een bende wilde vogels aan het observeren was, van op een afstandje. Hij versterkte de grip op zijn mes en kroop wat verder over de tak heen. Hij leunde wat naar voren en voelde hoe de positieve energie naar zijn ziel liep. Hij haalde opgelucht adem en knipperde even rustig met zijn ogen waarna hij kort even het mes in de tak stak, om vervolgens even kort rond te kijken. Er was niet veel te zien verder. Vogels waren het niet echt waard, hoeveel honger hij ook had. Er hing nooit veel vlees aan die dieren en tja, daar moest hij dus echt niet zijn energie aan gaan verspillen. Hij zuchtte even zachtjes en liet zijn kop kort hangen... Zucht.

{Dia}

Vandaag maar is wandelen, ze hield haar vleugels maar gewoon vrij dit keer door een topje te dragen en een kort broekje, omdat het toch wel erg warm was vandaag, de zon scheen volop, weer de goede tijd om Lachelf Forest in te gaan, ze hoopte alleen niet dat ze weer zo'n vies eng monster tegen zou komen net zoals toen met Nathan, blegh. Maar ja nu had ze vleugels en geen mens meer, dus ze was zo pleitten, dat gaf toch wel weer een rustgevend gevoel. Ze rekte zich een keer flink uit terwijl haar vleugels achterop haar rug waren opgevouwen. Ze zuchtte even lichtjes terwijl haar paarse ogen voor haar op het pad keken. Op een gegeven moment kwam ze langs een rij met bomen waar ze haar ogen even langs liet gaan, niks interessants te zien, vervolgens spotte ze een groep vogels waardoor ze eventjes stil bleef staan terwijl ze naar de dieren staarde, ze wist nu hoe die beesten zich voelde, ze hadden toch wel een geweldig leven, behalve als ze dan aan gereden werden of zo. Ze haalde haar hand door haar zwarte haren terwijl ze maar verder liep, niet wetende dat meneer Matthew in een van die bomen zat te azen op prooien.

Hij keek even lichtjes op toen hij iets hoorde. Hij spotte dan ook al snel iemand, een bekende. Zwarte, lange haren en bijpassende vleugels. Ze had normale kledij aan een daarom grinnikte hij even, hij leunde echter gewoon tegen de ruwe stam aan. Hij had nog steeds pijn aan zijn rug van op de stenen te vallen en hij zou er wel wat aan overhouden, een litteken... Waarschijnlijk. Hij staarde enkel naar haar en bleef haar bekijken, haar in zich opnemend. Hij bleef verder kalm, een geniepige grijns op zijn lippen. Zijn Ukra gloeide even wat harder, wat hem een goed gevoel gaf. Hehe.

Toch bleef ze weer stilstaan, hoorde ze nou iets? Eventjes bedenkelijk keek ze voor zich uit. Haar paarse ogen keken weer naar de groep vogels, ze bestudeerde ze even voor een paar seconde. Echter leken ze ineens van iets op te schrikken waardoor ze gelijk met zijn allen op vlogen en verdwenen. Oké, fijn, ze kreeg er een halve hartaanval van waarna ze even zuchtte, echter leek ze weer iets te horen. Ze fronste en keek dan ook omhoog, omhoog naar de bomen, echter bleef haar blik hangen op iets wat in de boom leek te zitten. Haar paarse ogen keken nog even goed tot ze zich realiseerde dat het een persoon was, met zwarte haren, het was Matthew waarna ze even een tikkeltje vragend naar hem keek. Hij zat daar in de boom, had geen shirt aan, geen idee waarom? Na ja het was warm weer dus misschien daarom? Na ja misschien moest ze hem maar begroeten? Geen idee. Ze liep wat dichter naar de boom toe en bleef hem aan kijken "Hi.." zei ze simpeltjes waarna ze een klein glimlachje op haar gezicht verscheen. Hoezo sociaal.

Toen ze opkeek en haar ogen de zijne ontmoette, grijnsde hij kortstondig. Ze had een vragende blik in haar ogen en hij zuchtte even. Nog nooit een dude in een boom gezien? Hehe. Hij grinnikte even kort en keek toe hoe ze dichter kwam. "Hi.." zei ze. Hij lachte even kort. "Hey," zei hij even kort. Het was de eerste keer dat hij haar zag zonder dat het helemaal uit de hand liep zoals de vorige keer, met het hele pijn gedoe en potions... Hij rekte zich kort uit en leunde wat naar voren, benen over de tak. Hij viel meteen naar beneden, maar zo hoog was het ook niet. Hij lande soepel op de grond en voelde even al zijn spieren samentrekken van de pijn, hij klemde kort zijn tanden samen en haalde even kort adem, waarna hij kort even leunde tegen de stam van de boom. Godver. Toch keek hij al snel terug, half lachend naar haar.

Toen ze hem eenmaal in haar vizier had, keek hij haar terug aan met een grijns op zijn gezicht, toen ze dichterbij was gekomen hoorde ze hem grinniken en toen ze hem gedag had gezegd en er kwam dan ook al snel een simpele 'hey' terug, tja ze ging niet als een of andere fangirl naar hem toe en roepen alsof hij haar idool was. Nee, gewoon een 'hi' was voor nu echt wel genoeg geweest. De jongen kwam ineens in beweging en liet zich uit de boom vallen, verbaasd keek ze hem aan, zeker toen hij met twee voeten op de grond kwam. Het zag er eigenlijk alles behalve comfortabel uit wat hij net had gedaan. De jongen leunde ook meteen tegen de boom aan, misschien had ie beter gewoon even aan de tak kunnen hangen en zich dan laten vallen dan was hij misschien wat zachter terecht gekomen en hoefde hij zich nu niet voor te doen alsof hij geen pijn had, want ze zag het heus wel. De jongen moest vervolgens half lachen waarna ze hem even geamuseerd aan keek "Goed bezig" zei ze waarna ze haar lach wat in moest houden. Ze vond het altijd grappig dat jongens zich zo sterk hielden terwijl ze gewoon door hun heen keek. Vervolgens zette ze een paar stappen naar voren, voor zijn neus bleef ze staan. Een grijns verscheen op haar gezicht "Ik heb nog een cadeautje voor je" zei ze de grijns nog steeds op haar gezicht. Vervolgens haalde ze met haar hand uit die daarna zijn wang raakte, volop. Ze liet haar hand weer zakken waarna ze eventjes zuchten. Ze zette vervolgens een paar stappen naar achteren terwijl ze hem aan bleef kijken. Ze wilde eigenlijk geen klap terug, maar dat was nooit zeker. Ze sloeg hem echter niet zomaar in zijn face.

"Goed bezig" Hij grijnsde even schuin naar haar. Ugh. Ja, bedankt. Opeens herinnerde hij iets... Zijn mes... Zat nog vast... In de tak. Hij keek lichtjes op en klemde zijn tanden op elkaar. Godver. Hij balde zijn hand tot een vuist bij die gedachte en klemde zijn tanden op elkaar. Geluk stond weer eens aan zijn kant hoor. Zucht. "Ik heb nog een cadeautje voor je" Hij keek van de tak naar haar en voordat hij iets kon doen, ving hij de harde hand al snel op. Hij gromde even zachtjes en legde zijn niet leunende hand op zijn kaak, haar ietwat verbaasd aankijkend. "Waar was dat goed voor?" zei hij, lichtjes boos, lichtjes lachend... Ugh... Pijn.

De jongen keek op naar de tak, geen idee waarom hij dat deed, maar haar hand vloog al naar zijn wang waarna ze hem volop raakte. Haar hand hing ondertussen weer langs haar lichaam en haar andere hand zette ze op haar heup terwijl ze hem wat triomfantelijk aan keek. Ja, het was een cadeautje, niet alle cadeautjes waren leuk en tja hij had hem gewoon nog te goed. De jongen reageerde wat dat betreft nogal raar, of na ja hij toonde ineens allerlei emoties waardoor ze even moest grinniken, hij was duidelijk in de war. Hij keek haar verbaasd aan en vroeg vervolgens waar dat goed voor was, hij reageerde boos, maar lachte ook lichtjes, wauw. Met een grijns bleef ze hem aan kijken "Payback" zei ze geamuseerd "Gewoon, omdat je gelogen hebt" zei ze simpeltjes waarna ze haar hand nog een keer door haar haren heen haalde. Echter was het haar wel opgevallen dat de jongen naar boven keek, naar de tak, geen idee waarom though. Zelf deed ze het dan ook maar "Is daar wat?" vroeg ze vervolgens, zo nieuwsgierig als ze was.

"Payback" legde ze uit. Hij zuchtte even, ok, misschien had hij dat wel verdiend... zucht. "Gewoon, omdat je gelogen hebt" Hij zuchtte even zachtjes en rechte zijn rug langzaam, aangezien hij lichtjes gebogen had gestaan tegen de boom. "Is daar wat?" zei ze opeens en hij knikte kort. "Mijn mes," zei hij haar. "Ik was aan het wachten op prooi en voor ik er echt bij nadacht ben ik eruit gesprongen," zei hij, lichtjes lachend, waarna zijn hand terug van zijn wang gleed en hij stopte met leunen en even opkeek. Als hij nu eens opsprong. Hij zette een paar passen naar voren en spanden zijn spieren op waarna hij de tak probeerde te grijpen. De eerste keer lukte al, maar toen hij zijn handen rond de schors had gedaan, voelde hij opnieuw een korte steek door zijn ribben gaan en hij verkrampte, waarna hij zo weer van de tak gleed en op de grond viel. Echter kreunde hij even, waarna hij kort lachte, pijnlijk... Hehe...

De jongen zuchtte en deed verder niets, mooi, want anders had ze nu waarschijnlijk op de grond gelegen als hij nog iets van plan was. De jongen ging wat rechter staan en sprak dat zijn mes daar was toen ze had gevraagd of er überhaupt iets was daar. De jongen legde uit dat hij aan het wachten was op een prooi en dat hij voordat hij het wist weer op de grond stond. Hmm.. had ze hem dus afgeleid, grappig. Echter merkte ze op dat de zwartharige iets ging proberen waarna ze nog wat stappen op zij zette, ze wilde niet per ongeluk in de weg staan. Haar paarse ogen keken toe hoe de jongen op sprong en de tak vast pakte, echter leek er iets verschrikkelijks pijn te doen waardoor hij van de tak gleed en weer op de grond kwakte. Verbaasd keek ze hem aan, och jeetje. Misschien moest ze hem maar gewoon even helpen. Het gekreun wat er uit kwam, klonk namelijk niet echt super comfortabel. Ze zuchtte even waarna ze haar vleugels uitsloeg en simpeltjes op sprong. Voor ze het wist was ze boven en had ze het mesje uit de tak getrokken. Langzaam kwamen haar voeten weer op de grond terecht en sloeg ze haar vleugels in. Ze liep naar Matthew toe en ging door haar knieën waarna ze het mes uit reikte naar hem "Alsjeblieft" zei ze met een glimlach.

Hij wreef even over zijn achterhoofd en zuchtte daarna even duidelijk. Daarna opende hij zijn ogen even. Al snel waren ze gericht op de zwartharige. Hij lachte even schuin toen ze zijn mes naar hem uitstak. "Alsjeblieft" Hij lachte even oprecht naar haar en nam het aan. "Bedankt," zei hij waarna hij het ding even bekeek. Daarna zuchtte hij zachtjes en kwam hij overeind. Hij staarde gewoon even naar zijn handen en gaapte toen even kort. Geweldig. Na het korte gaapje, grinnikte hij even. "Sorry," zei hij. "Ben nogal snel moe de laatste tijd," En de laatste tijd was nadat hij die potion had gedronken... yay.

Zijn mes werd terug genomen uit haar hand, zover ze wist was hij geen creep en gebruikte hij het mes waarschijnlijk voor het jagen, dus tja, anders had ze het mes wel bij d'r gehouden en ergens gedumpt waar hij het niet kon vinden, maar ze had niet het idee dat hij haar ging bedreigen of iets dergelijks met dat ding. De jongen bedankte haar waarna ze alleen eventjes simpel glimlachte. De jongen was wel veel aan het gapen, dat was wel iets wat haar op viel, waarna ze weer recht stond. Echter verontschuldigde hij zichzelf ineens en zei hij dat hij snel moe was. Waarna ze lichtelijk grinnikte "Komt waarschijnlijk door je krachten" zei ze simpel "Waarom zoek je dan niet een plek waar je even kan liggen of slapen?" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. In dit rare bos waren vast wel verlaten schuurtjes of huizen te vinden of iets dergelijks. Het was altijd beter dan hier ergens gaan liggen, anders werd je straks nog belaagd door een of ander eng monster, nee dankje. Daarnaast kon zij vast wel een oogje houden. "Of moet je iets te eten?" vroeg ze, als je te weinig at werd je ook moe, want je lichaam had gewoon te weinig energie.

Ze grinnikte even en ook hij moest even lachen. In deze vorm was hij een stuk gelukkiger. Het was waarschijnlijk ook voor het eerst dat ze hem zo zag. "Komt waarschijnlijk door je krachten" zei ze en hij knikte, dacht hij dus ook. "Waarom zoek je dan niet een plek waar je even kan liggen of slapen?" Hij schudde zijn hoofd lichtjes. Hij sloot even kort zijn ogen. "Of moet je iets te eten?" Hij opende zijn ogen lichtjes en keek haar kort aan. "Ik was eigenlijk wel opzoek," vertelde hij kort. "Maar ik doe het anders wel een andere keer," Voor nu had hij nog geen honger, godzijdank.

De jongen moest lachen, nou dat was al een positief teken. Hij knikte dan ook instemmend toen ze zei dat het door zijn krachten kwam, dat kon niet anders. Ze had hem vervolgens wat gevraagd, maar hij schudde zijn hoofd, oke dus geen schuur of huis. De jongen sloot zijn ogen, maar zo brutaal als ze was vroeg ze gewoon door. Eten daar was hij naar op zoek, maar hij zou het wel een andere keer doen waardoor ze wel haar wenkbrauw op trok. Een andere keer? Volgens haar moest je gewoon elke dag eten hoor, dat kon je niet uitstellen, zeker niet als je dan ook al zo moe was. Ze zuchtte even "Maar..." begon ze "Hier zitten gaat ook niet echt helpen? Of wel?" begon ze. "Er moet toch iets zijn waar je wat vrolijker van word" zei ze met een grijns terwijl ze hem aan bleef kijken met haar paarse ogen. Nu keek ze eindelijk is op hem neer, i.p.v. andersom, maar ja hij was ook een stuk groter dan haar als hij rechtop stond, vrij logisch dus.

"Maar..." Hij keek haar kort aan. "Hier zitten gaat ook niet echt helpen? Of wel?" Hij knikte even, lichtjes twijfelend. "Er moet toch iets zijn waar je wat vrolijker van word" Hij keek even kort rond. daarna zuchtte hij kort. "Er is een schuurtje hier niet ver van," vertelde hij. "Daar liggen mijn spullen," Hij keek even schuin weg. "Ik woon er momenteel," mompelde hij er zachtjes achter. Tja, wat wilde je? Hij was te bang om binnen de muren te gaan, stel je voor dat het daar uit de hand zou lopen, zou lekker gaan. Hij zuchtte even en keek haar kort aan. "Ik heb er waarschijnlijk nog wat eten..." De vraag was enkel, hoe lang zou hij daar mee doen?

De jongen wist duidelijk niet hoe te reageren, of hij was gewoon in strijd met zichzelf en wist niet wat hij wilde, god, je moest gewoon eten en slapen, meer niet, dat was toch niet zo moeilijk?! De jongen zuchtte weer, maar wat ze niet verwacht had was dat hij ineens over een schuurtje begon en dat daar zijn spullen lagen. Ze knipperde een paar keer kort. Zeker toen hij zei dat hij er momenteel woonde was ze aardig verbaasd, waarom woonde hij hier? Waarom niet gewoon in het koninkrijk? Ze hield haar hoof wat scheef toen hij verder ging dat daar nog wel wat te eten lag. "Nou kom op dan, dan gaan we erheen en dan kan je eten" zei ze met een glimlach. Zonder pardon trok ze hem op zijn voeten, dat lukte nog wel, met wat behulp van haar vleugels die tegen druk zette door wat heen en weer te wapperen. Ze liet hem weer los toen hij op zijn voeten stond "Maar? Waarom woon je niet in het koninkrijk" vroeg ze wat nieuwsgierig. Ze was echt veel te nieuwsgierig wat dat betreft. Zelf kon ze niet voorstellen dat ze hier in dit enge bos in een of ander krot moest wonen en slapen.

"Nou kom op dan, dan gaan we erheen en dan kan je eten" zei ze en greep hem vast waarna ze hem overeind trok. Hij wankelde even, maar al snel stond hij stabiel. Hij kon nog perfect lopen als mens, dus tja, het ging wel. Hij lachte even naar haar en knikte instemmend op wat ze had gezegd. "Maar? Waarom woon je niet in het koninkrijk" Hij zuchtte even en begon te wandelen in de richting van de schuur. "Veiligheid," murmelde hij. "Ik kan die krachten maar niet onder controle krijgen en ik ben bang dat ik iemand iets zal aandoen," vervolgde hij kalmpjes waarna hij haar even aankeek en kort lachte.

De jongen kwam overeind, gelukkig, hij viel gelukkig niet weer om, dat was mooi, zou ook een beetje erg gênant zijn geweest als hij ineens weer om viel. Dan had ze in ieder geval niet goed werk gedaan door hem omhoog te trekken met al haar krachten. Ze was echter niet veel sterker geworden na haar Potion, maar ja het maakte ook niet echt veel uit. De jongen stemde in op haar woorden, mooi zo, dan was hij straks misschien niet zo moe meer. De jongen begon echter ineens te lopen waarna ze maar snel achter hem aan liep, hij maakte veel grotere passen dan haar dus ze moest zelf wat snellere passen maken wilde ze hem zo ff snel bijhouden. Eenmaal liep ze naast hem en keek ze hem aan vanuit haar ooghoeken toen hij sprak dat hij niet in het koninkrijk woonde vanwege de veiligheid en vervolgens kwam er dat hij die krachten niet in bedwang kon houden en dat hij bang was dat hij iemand wat aan zou doen. Aha, dat was op zich wel logisch "Dat begrijp ik" zei ze zachtjes "Maar ja, je krijgt het vast wel een keer onder controle" zei ze met een glimlach op haar gezicht. Stiekem was ze wel benieuwd waar hij nu dan 'woonde', die arme ziel kon toch niet in zo'n verrotte schuur wonen?

Al snel verscheen Dia naast hem en hij vertraagde wat aangezien hij nu doorhad dat hij vast veel te grote passen nam... Oepsie. "Dat begrijp ik" Hij keek weer even op. "Maar ja, je krijgt het vast wel een keer onder controle" Hij zuchtte even. "Dat hoop ik," zei hij vervolgens, daarna schudde hij kort zijn hoofd en staarde even naar het mes. "Ik had nooit een potion mogen kopen," mompelde hij even zachtjes terwijl hij staarde naar het ijzeren wapen. Niks kwam goed zo, het was allemaal niet goed uitgedacht en dan kreeg je dit... Zucht.

De jongen vertraagde wat, gelukkig, dan kon ze hem makkelijker bij benen, het was al niet zo makkelijk om mensen bij te houden meestal, iedereen had altijd zo'n enorme haast, maar hij zette waarschijnlijk gewoon grote passen, want hij was groot, zij was een heel stuk kleiner. Na haar woorden zei hij dat hij dat wel hoopte. Hij schudde echter ineens zijn hoofd en keek naar het mes wat hij vast had. Automatisch keken haar paarse ogen ook naar het mes, wat was er mee? Echter snapte ze het pas toen hij weer begon te spreken. Hij had nooit de Potion mogen kopen? Ze trok langzaam haar wenkbrauwen op waardoor ze hem weer recht aan keek. "Wat een bullshit" wuifde ze zijn statement weg. "Er zijn mensen met slechte intenties die zo'n ding gewoon mogen kopen" begon ze. "Het is gewoon niet de makkelijkste verandering, maar oefening baart kunst zeggen ze toch altijd?" zei ze met een brede glimlach. "Ik bedoel wie bepaald wie wat mag worden? Dat bepaal je altijd nog zelf" zei ze waarna ze weer even voor haar keek. Ze vroeg zich wel af waar ze helemaal heen gingen. Op deze plek was ze in ieder geval nooit geweest, ze herkende het hier in ieder geval niet meer.

"Wat een bullshit" Hij keek lichtjes op en ontmoette haar paarse ogen. "Er zijn mensen met slechte intenties die zo'n ding gewoon mogen kopen" Zei ze en hij zuchtte even, was waar geweest. "Het is gewoon niet de makkelijkste verandering, maar oefening baart kunst zeggen ze toch altijd?" Hij knikte even lichtjes... Maar hij wilde niet veranderen, dat was het juist. "Ik bedoel wie bepaald wie wat mag worden? Dat bepaal je altijd nog zelf" Hij lachte even zachtjes en schudde zijn hoofd lichtjes. "Ik wil niet oefenen," mompelde hij zachtjes. "Het doet pijn," vervolgde hij. "En... Als het gebeurd... Weet ik niet waarom... Ik weet echt niet waarom," vervolgde hij zachtjes. Hij wist het gewoon niet meer.

Hij stemde ermee in dat gewoon iedereen die Potions mocht hebben waardoor hij dat ook gewoon mocht, echter toen ze haar woorden had uitgesproken schudde hij zijn hoofd waardoor ze hem wat verbaasd aan keek. Er was dus iets waar hij het niet mee eens was? Of was het wat anders? De jongen begon dat hij niet wilde oefenen en dat het pijn deed. Ze keek hem iet wat scheef aan, oke ze begon nu wel medelijden met hem te krijgen. Misschien was ze op het strand toch wel een tikkeltje gemeen geweest. De jongen ging verder dat als het gebeurde hij niet wist hoe het gebeurde en dat hij het dus gewoon niet wist. Dat maakte wel veel meer duidelijker. "Bij Nathan deed het in het begin ook zeer en mijn vleugels ook" begon ze "Ik snap dat het pijn doet, maar als je er bang voor bent dan doet het waarschijnlijk alleen nog maar mee pijn als je weer veranderd tegen je wil" zei ze "Misschien dan ook handig om erachter te komen hoe je veranderd?" vroeg ze maar simpeltjes, als hij dat wist dan was het een stuk makkelijker om het niet te laten gebeuren.

"Bij Nathan deed het in het begin ook zeer en mijn vleugels ook" zei ze en hij keek even schuin naar haar. Ja maar dat van hara was eenmalig geweest en die pijn die hij had gevoeld, dat was gewoon sterven... Hij kon het niet anders beschrijven. "Ik snap dat het pijn doet, maar als je er bang voor bent dan doet het waarschijnlijk alleen nog maar mee pijn als je weer veranderd tegen je wil" vervolgde ze, hij lachte daarom even zwakjes. "Misschien dan ook handig om erachter te komen hoe je veranderd?" Hij knikte even langzaam. "Als ik dat maar wist," zei hij zachtjes. Daarna rechte hij zijn rug wat, de schuur kwam dichterbij. "We zijn er zo," verklaarde hij kort.

Ze had haar woorden gesproken alleen de jongen kon alleen maar eventjes zwakjes naar haar lachen, oke bij hem deed het waarschijnlijk honderd keer zoveel zeer en bleef het zeer doen, maar ze wist zeker dat als hij vaker veranderd was dat het dan geen pijn meer zou doen, omdat zijn lichaam er aan gewend was geraakt. Echter toen ze had gevraagd of hij dan wist waardoor het kwam hij alleen maar hoopte dat hij het wist. Dat begreep ze maar al te goed, want tja dan was het makkelijker te vermijden. Echter sprak hij ineens dat ze er zo waren. Zo waren? Wat? Oo ja ze ging naar zijn 'huis' of te wel schuur, zodat hij kon eten en Dia had niks beters te doen dus was ze maar gewoon met hem mee gegaan, op deze manier leerde ze hem dan wel beter kennen i.p.v. dat hij tegen haar loog over van alles, maar ja daar had hij zijn zijn verdiende loon al voor gekregen. "Ah ja je 'huis'" grinnikte ze even wat, ze had echter geen idee hoe het eruit zag dus ze volgde hem maar op de voet.

"Ah ja je 'huis'" Hij keek haar kort aan. "Noem het anders maar gewoon 'tijdelijke woonplaats'," zei hij kort met een klein lachje, nee, hij was niet van plan lang te blijven waar hij was. Het was geen leuke plaats en Matt was een gast die nogal gehecht was aan hygiëne en al die shit. Hij zuchtte even toen hij het huisje in zicht kreeg en al snel waren ze er, het was het minst bouwvallige ding dat hij had kunnen vinden. Hij duwde de deur open, wat luid kraakte en stapte naar binnen waarna hij kort rondkeek. Licht viel binnen via een paar gebroken ramen, maar geen gaten in het dak, dat was dus wel handig. Hij had het kot al helemaal opgeruimd en gekuist en nu had hij het gewoon wat gezellig gemaakt, met een oude bank en een klein plaatsje waar hij vuur kon maken. Hij wandelde rustig naar de bank en nam de witte shirt ervan waarna hij deze snel aantrok. Aha. Hij keek even kort naar de kast die hij gebruikte voor voedsel en wandelde erop af waarna hij deze rustig open deed. Hij had nog restjes van gister, toen had hij een paar konijnen weten te vangen. Het was hem ook al opgevallen dat hij veel meer vlees at... Ah tja. De dieren waren al klaargemaakt, maar ze waren koud, dus hij zou het vuur opnieuw moeten aansteken als hij warm eten wilde. Hij nam de pot met het konijnenvlees dan ook op en plaatste deze op een tafeltje waarna hij kort naar de vuurplaats liep en ondertussen wat takken nam. Al snel ha hij een vuurtje weten te fixen en hij grijnsde even tevreden, zo, hij wist perfect hoe hij voor zichzelf moest zorgen.

» {M RATED} Don't care
» {M-RATED} Want to swim?