Get back

Kort staarde hij terug naar zijn handen. Hij wist nog steeds niet wat dit hele ding was en wat hij moest doen, geweldig dus... Hij zuchtte even zachtjes en balde zijn handen tot vuisten waarna hij lichtjes opkeek. Daarna zuchtte hij weer eens en schudde hij zijn hoofd langzaam. Hij mocht het niet opnieuw laten gebeuren. De pijn was onverdraaglijk en gewoon een hell... Hij kon het niet anders beschrijven. Alsof zijn hele lichaam aan stukken werd gestuurd en hij gewoon in brand stond... Ja, dat kwam er ook bij. Hij staarde even naar zijn rechterhand, die nu in een verband zat, en snoof even zachtjes. Het glas was in zijn handen gegaan bij zijn eerste transformatie. Zijn kracht was toen toegenomen en toen hij zichzelf had willen beschermen had hij onbewust het glas verpulverd... Het joeg hem wel angst aan, maar aan de andere kant was het ook wel leuk. Hij had een kracht die niemand anders had, toch? En hij had kracht, hij was machtig... Zoals hij had gevraagd... Maar die pijn had hij nooit gewild eigenlijk. Hij zuchtte even zachtjes en ging zitten in kleermakerszit. Wat moest hij nu?

{Alana}

Thank god dat ze van die weirdo af was een paar dagen geleden. Niet dat dat erg was want... Ze had een hond gekocht! Die zou haar beschermen van weirdo's en ze hield gewoon van honden. De hond had ze Duncan genoemd en ze was super blij met hem. Vooral omdat hij zo lief was. Alana gaf de hond een aai over zijn bol, het was dan ook echt een schatje. Het was een duitse herder, die worden altijd gebruikt door de politie, dus als er rare mensen kwamen dan kon ze hem bevelen om te bijten. Ha. Dus die mensen die haar pijn wouden doen konden maar beter oppassen. Want ze had nu haar bescherm engel. En als je het over enge mensen had, daar zat die Melvin. Ze zou hem voorbij lopen alsof er niks aan de hand was, ze had Duncan dus niks om bang voor te zijn. Het was maar goed dat Duncan aan een lijntje zat, anders was het verkeerd afgelopen, oeps.

Hij sloot zijn ogen kort, maar voelde hoe zijn maag weer pijn deed... Had hij weer honger? Hij opende een oog en sloeg de rugzak van zijn rug, waarna hij deze open ritste en daar even een broodje uithaalde. Hij werkte het veel sneller naar binnen dan dat hij gewoon was en zuchtte even. Jezus... Hij at echt teveel. Hij sloot zijn ogen kort en dacht kort na, echter opende hij zijn ogen terug toen hij iemand hoorde. Hij keek schuin op naar de persoon die voorbij kwam. De ketting rond zijn nek was ook mooi te zien. Het lange touwtje met de oranje Ukra erin. Hij zuchtte even en reageerde er zelfs niet op. Hij knipperde enkel een keer en sloot zijn ogen, waarna hij zich achterover in het gras legde.

Mooi, hij schonk geen aandacht aan haar. Echter voelde Duncan de spanning bij Alana waardoor ze dus niet de Pack-leader was en hij zijn tanden begon te ontbloten en begon te blaffen richting Matthew. Hij begon ook te springen richting de lange jongen en Alana moest trekken met al haar gewicht om de Duitse Herder niet de jongen aan te laten vallen. "Af!" riep ze, maar de duitse herder was gewoon gefocust op de jongen die volgens hem deze spanning maakte, ookal lag deze in het gras. Alana viel bijna op de grond, arceus deze hond was sterk. Waarom had ze zo'n sterke hond ookal weer geadopteerd?

Toen hij echter gegrom hoorde, keek hij lichtjes op. Ze had een hond bij zich en deze gromde nu naar hem en wilde hem duidelijk aanvliegen. Hij wist niet goed wat er zou gebeuren als hij zou worden aangevallen. Zouden zijn krachten dan komen inspelen? Vast wel, dat leek hem enkel vanzelfsprekend. Hij zuchtte even kort en liet zijn blik van haar naar het gras gaan. "Voor eigen veiligheid, laat die hond niet aanvallen," murmelde hij terwijl hij kort grijnsde, eens zien hoe ze daarop zou reageren.

De jongen zuchtte, voor het eerst dat hij niet moest lachen. "Voor eigen veiligheid, laat die hond niet aanvallen," Oh laat maar daar was weer een grijns. Alana keek hem met vernauwende ogen aan, wat moest dat nou weer betekenen? "Was ... ik niet ... van plan." kreunde ze terwijl ze Duncan terug probeerde te trekken, terwijl het kwijl van de hond al vrij kwam terwijl hij blafte omdat hij gewoon echt Melvin wou bijten. Het liefste verscheuren dacht ze zo. Ze gaf een ruk aan de riem, waardoor de hond een stukje achteruit sprong, maar vervolgens weer naar voren ging. Hij hing letterlijk aan de riem, met zijn voorpoten in de lucht en hij bleef maar blaffen. Hij hield gewoon niet op. Arceus sta haar bij.

"Was ... ik niet ... van plan." Hij grijnsde nogmaals. Nee, hij hield niet van zijn krachten, maar mensen bang maken zou hij zeker wel eens doen. Misbruik maken... Nuja, was dat de pijn waard? Soms wel, het was te zien. Hij knipperde even langzaam met zijn ogen en kwam toen overeind waarna hij met een snelle beweging zijn shirt uittrok. De spieren van zijn bovenlichaam werden zichtbaar. Hij zuchtte even toen hij het kledingsstuk in de rugzak stopte en zich nogmaals uitrekte. Daarna schopte hij kort zijn schoenen uit, wetend dat die dingen ook zouden scheuren. Hij keek haar kort aan toen hij zich omdraaide. "Eigen veiligheid," zei hij kort als uitleg op zijn actie.

Melvin kwam overeind, waarna hij... zijn shirt uitdeed? Alana staarde even verbaasd naar de jongen, wat was deze nou van plan? Waarom... Hierdoor werd de grip iets losser en trok Duncan haar letterlijk een paar meter mee. Dang it! Echter kreeg Duncan door wat hij deed en draaide hij zich meteen om naar Alana, waarna hij zachtjes haar gezicht begon te likken. Lekker, schaafwonden op haar gezicht, knieeën en armen. Ondertussen tufte ze wat stenen uit, gadverdamme. Ze aaide de hond even over zijn kopje, dit gedrag was goed dus dat mocht ze belonen. Dat gedrag van net kon ze nu niet meer herstellen, de volgende keer moest ze hem een tikje geven. "Gadverdamme, Duncan." mompelde ze zachtjes. Ze ging op haar knieeën zitten, haar gezicht lichtjes onder de schaafwonden en schrammen. Lekker, zag er vast zeer charmant uit.

Toen ze echter de hond wat loste en deze haar over de grond sleurde, plaatste hij even zijn handen voor zich, alsof hij zichzelf wilde beschermen, hij sloot lichtjes zijn ogen, klaar om de pijn te gaan voelen. Echter kwam het niet. Na enkele tellen opende hij ze terug en zag hij hoe ze hem aan het aaien was. Goed dan, dan niet. Hij liet zich terug op zijn gat vallen en ging terug liggen. "Gadverdamme, Duncan." Hij sloot zijn ogen weer een beetje, aangezien hij al snel terug moe zou worden en dat wilde hij niet echt...

Wat een charmeur was het toch, zij was licht gewond en hij keek niet eens of ze wel oke was. Vorige keer sleurde hij haar mee en nu had ze iets en keek hij ook weer niet. De neiging om te zeggen; "Pak hem" was dan ook heel groot. Maar dat deed ze toch maar niet, aangezien ze Duncan nu eindelijk rustig had gekregen. Echter toen Duncan zag dat er niks ergs was met zijn baasje ging hij licht door zijn poten en begon hij richting Melvin te grommen met zijn tanden ontbloot. Hij vloog hem niet aan, maar dat grommen was zeker een bedreiging dat als hij iets verkeerds zou doen richting Alana hij hem zou aanvliegen. Wat was het ook een schat en Alana deed er dan helemaal niks tegen.

Hij legde zijn handen achter zijn kop en voelde dat hij even kort zou kunnen slapen. Echter begon het grommen opnieuw en hij opende even een oog. Hij staarde even kort naar de twee, waarna hij zijn rug naar hen keerde en zo de verschillende verse wonden van zijn val zichtbaar werden. "Laat het dier zwijgen wil je," mompelde hij zachtjes. Hij slikte even voorzichtig en probeerde even te gaan slapen. Hij moest nodig slapen, was goed voor hem.

De jongen draaide zich de rug naar hen toe, waardoor Alana's ogen groot werden. Hij had overal wonden! "Laat het dier zwijgen wil je," klonk er mompelend terwijl Alana dichterbij kwam - op handen en voeten- en uiteindelijk aan de rugkant van Melvin zat. "Je bent gewond..." fluisterde ze zachtjes, terwijl ze met haar vingers net de huid van Melvin aanraakte. Niet tegen een wond natuurlijk, maar eromheen. Jeetje, dat moest wel verzorgd worden en niet zomaar open gelaten worden... Straks kwam er allemaal vuil in en ging het ontsteken..! Dat was geen slim plan.

"Je bent gewond..." Hij opende zijn ogen even lichtjes. Echter verkrampte hij kort bij de plotse aanraking. Zijn hand trilde even toen deze alle macht kreeg van zijn arm en hij klemde zijn tanden op elkaar zodat het niet zou uitschieten naar Alana. Na enkele tellen ontspande hij zich weer en knipperde hij even met zijn ogen. Daarna ging hij recht zitten. "Ja," zei hij klaar en duidelijk. "Ik ben gevallen, het is niks ergs," zei hij waarna hij kort zweeg. Hij was enkel gevallen... Enkel dat.

Oke, misschien had ze hem niet meteen moeten aanraken, maar het was een automatische reactie die ze meestal had. Het verzorgen van mensen en dieren. Melvin ging recht zitten, waarna hij zei "Ja," Ja lekker droogjes man. "Ik ben gevallen, het is niks ergs," klonk er vervolgens. Niks ergs? Die wonden moesten niet onverzorgd blijven! "Moet je ze niet verzorgen?" vroeg ze met een ietwat bezorgde stem, dat was echt iets typisch Alana. Ze moest iedereen altijd verzorgen voor haar gevoel. Want ja, dat was gewoon Alana.

"Moet je ze niet verzorgen?" Hij vergrootte zijn ogen wat en schudde snel zijn hoofd waarna hij overeind kwam en zijn zak pakte. "Nee, blijf er maar af," zei hij snel waarna hij een stukje verder zijn spullen gooide en terug ging zitten. "Das beter voor iedereen," vervolgde hij. En ze bleef beter uit zijn beurt. Hij lachte wel even kort toen hij zich lichtjes omdraaide om haar aan te kijken. "Het is beter zo," zei hij nogmaals met een knikje.

Melvin schudde zijn hoofd. "Nee, blijf er maar af," klonk er. Huh, hoezo dat dan. "Das beter voor iedereen," Hoezo is dat beter voor iedereen? Wat is dat nou weer voor een reden? Geen goede reden in ieder geval. Hij draaide zich lichtjes om waarna hij naar haar glimlachte. "Het is beter zo," Na-ah. Alana stond ook op en legde haar hand op zijn schouder, waarna ze met haar paarse ogen recht in zijn bloed rode ogen keek. "Het is niet beter zo. Je moet ze verzorgen. Het maakt me niet uit wat je reden is, het is niet beter voor jezelf om je wonden niet te verzorgen en ze te laten ontsteken." zei ze op een felle en serieuze toon. "Je gaat ze gewoon verzorgen en anders zorg ik daarvoor." vervolgde ze terwijl ze haar hand van zijn schouder afhaalde.

Opeens legde ze haar hand op zijn schouder en hij keek haar kort aan. "Het is niet beter zo. Je moet ze verzorgen. Het maakt me niet uit wat je reden is, het is niet beter voor jezelf om je wonden niet te verzorgen en ze te laten ontsteken." Hij zuchtte even, ze snapte het niet he... Hij wist niet hoe zijn lichaam ging reageren als hij pijn had in deze vorm en met pijn bedoelde hij echt bloeden. Hij kende dit lichaam niet. "Je gaat ze gewoon verzorgen en anders zorg ik daarvoor." Hij zuchtte even zachtjes. "Nee, dat is het niet, het is gewoon dat dit lichaam onvoorspelbaar is en het veiliger is voor jou," hij legde een hand op haar schouder en duwde haar lichtjes naar achter. "Om dus niks te doen," Zo, dat was mooi gezegd.

Melvin zuchtte even zachtjes, "Nee, dat is het niet, het is gewoon dat dit lichaam onvoorspelbaar is en het veiliger is voor jou," Wat. Eerst ging hij haar dragen en nu was opeens zijn lichaam te onvoorspelbaar en moest ze hem niet meer aanraken. Want dat was zeker logisch. "Om dus niks te doen," En dat zei hij terwijl hij haar aanraakte, maar Alana was te koppig om nu zomaar in te geven. "Om niks te doen? Dus je wonden te laten ontsteken? No way." sprak ze terwijl ze haar schoudertas op de grond zette en daar een flesje water uit haalde. "Laat me dan op z'n minst de wonden schoonspoelen met water." sprak ze met een ietwat bezorgde blik op haar gezicht.

"Om niks te doen? Dus je wonden te laten ontsteken? No way." Hij keek haar kort aan. Ze haalde een flesje water boven en hij snoof lichtjes. "Laat me dan op z'n minst de wonden schoonspoelen met water." Hij zette een stap naar achter, stak zijn handen in de lucht en schudde er even mee. "Nee, nee, het is goed," Zei hij, zette nog een stap naar achter en opeens gleed zijn voet weg. Al snel verdween hij van de grond en viel hij naar achter. En net op dat moment schoot de geweldige, dodelijke pijn weer door hem heen. Serieus? Moest hij nu serieus gaan groeien?

Melvin zette een stap naar achteren, en wuifde met zijn handen dat het niet moest. "Nee, nee, het is goed," Nee het was niet goed. Maar, hij zette nog een stap naar achteren en viel van de waterval af. Wat?! "Melvin!" riep ze geschrokken terwijl ze naar voren schoot om nog net zijn arm vast te pakken. Maar pfft, omdat hij zo zwaar was gleed ze ook meer naar voren. Ugh, hoe moest ze hem ooit weer omhoog trekken? Dit was gewoon onmogelijk! Maar ze zou hem niet loslaten, echt niet!

"Melvin!" Hij voelde een hand om zijn arm en opende zijn ogen, gepijnigd. Agh nee Alana ga weg. Hij gromde even en voelde hoe hij uit elkaar werd gerukt. Hij zou weer die helse pijn moeten doormaken, gadver. Hij spande zijn spieren aan en zijn ogen werden wat kleiner toen hij alles kleiner zag worden. Ondertussen was hij aan zijn val begonnen. Hij verkrampte enkel en kon het niet laten naar adem te happen en even zijn mond te openen, helemaal dood gaande in de pijn. Hij balde zijn handen tot vuisten en strekte zijn lichaam verder, die langzaam verder groeide. Het was zo pijnlijk dat hij niet kon bewegingen... Aj.

Damn, hij werd te zwaar en gleed uit haar hand. "Melvin~!" riep ze angstig terwijl haar ogen groot werden. Damn damn damn damn. Straks ging hij dood! Alana stond op en keek om zich heen, er was hier niks dat kon helpen. "Kom mee Duncan!" riep ze terwijl ze langs de stenen naar beneden begon te klimmen. Ze zou Melvin helpen daar beneden, of hij het nou wou of niet. Hij had geen enkele keuze. Geen keuze.

"Melvin~!" DAMMIT ZIJN NAAM WAS MATTHEW. Hij opende even kortstondig zijn ogen en zuchtte even zachtjes maar al snel belande hij in het water, bedank de extra gewicht maar. Een grote plons, dat zeker en een heleboel water dus ook. Hij snoof lichtjes en probeerde zijn kop boven te houden, die nu een beetje groter was dan normaal. Hij kon niet zwemmen, daarvoor had hij teveel pijn. Hij kreunde kortstondig auw... Auw. Hij zette een hand op de oever en na enige tellen kon hij ook de grond onder zijn voeten voelen. Hij spande even al zijn spieren aan en trok zichzelf eruit, waarbij zijn ogen groot werden van de pijn en hij gepijnigd neerviel op de grond, helemaal nat.

Zelfs Alana kon het water voelen die vrij kwam bij de plons van Melvin. Ze ging steeds sneller naar beneden klimmen, want ja ze moest Melvin helpen. Wacht, lag het aan haar of was hij nu groter? Hij was al zo groot maar.. Oke dat zou dan wel aan haar liggen. Ze rende naar hem toe en knielde bij hem neer. "Melvin! Melvin ben je oke?!" zei ze licht in paniek, hij was gevallen door haar, dus als hij pijn had was het ook haar schuld. Het was allemaal haar schuld.

Agh godver pijn pijn pijn. Hij opende zijn ogen kort en voelde hoe hij weer uit elkaar werd gerukt. Nu? Serieus? Aaaagh. Hij klemde zijn tanden op elkaar en voelde de brandende pijn langs zijn botten gaan. Hij gromde luidkeels terwijl zijn lichaam besloot verder te groeien. Hij snoof lichtjes en staarde kort naar Alana die naast hem bukte. Hij gromde lichtjes, ag god, daar kwam zijn goede humeur weer. Na enkele tellen voelde hij de pijn terug wat weg trekken, maar ze was er nog. Hij was maar een meter of twee gegroeid, misschien wat minder en was nu dubbel zijn lengte dus. Hij hijgde enkel terwijl hij zijn ogen sloot en achterover leunde auw agh.